Po przecinku

No więc wydawało mi się, że tu zapadła kropka.

Może jednak przecinek to był.

Podczytuję okruchy swoich dni, z których nie zapamiętałabym nic, gdyby nie ten pamiętnik.

Nie wiem, czy był tu ze mną czuły narrator, czy jakiś inny, ale pozbierał do ręki mnóstwo tego wszystkiego, co wypełnia większość codzienności, a co wpada bezpowrotnie do czarnej dziury bezpamięci, pochuchał na to, pocałował i nadał temu znaczenie. 

Dziś mogłabym napisać, że gdy stukam na klawiaturze ścigając się sama ze sobą chyba z przyzwyczajenia - ręce pachną mi (synek w takich chwilach mawia, że śmierdzą) ogórkami małosolnymi, sięganymi do kanapki z wielkiego słoja.

Kto za pięć lat będzie pamiętał, że zjadłam dziś ogórki, martwiłam się dużo na zapas, albo że ba szczęście wstrzymałam się od działania, które pochłonęłoby masę mojej energii?

Nikt. 

Także ten. Grzybek (ma już ze 180 cm wzrostu, ale przecież nie stał się "Grzybem") napalił w zepsutym  piecu, byśmy mieli ciepłą wodę. Pora najmłodszych zaganiać do kąpieli. I siebie też. 

I zapach ogórków, który przeminie z dzisiejszym lipcowym ochłodzeniem, a w moim brzuchu zrobi się miejsce na kolejne zmartwienia.

Ach.

bezkresy

Pustynia to także bezkresy cierpienia. Ruchome piaski, na które wchodzisz i nie wiesz, skąd brać siły na kolejny krok.

Doświadczenie to trudno opisać. Spojrzenie wstecz, za horyzont, gdzie wszystko się stało, odsłania splątany widok. Jakby wielka maszynka, stworzona u początków do sprawiania dobra, zmieliła ciebie i wyrzuciła szczątki na pustkowiu. Poleciała dalej czynić dobro i twoje istnienie na tej mapie nic już nie znaczy, i nie pamiętasz, co znaczy słowo "dobro" - i czy tak w środku czuje się ktoś potraktowany dobrze, kto dobra doświadczył. Próbujesz powiedzieć jeszcze światu, co wolno, a czego nie, ale nie jesteś w stanie wydobyć z siebie głosu. Nie wierzysz, że ktokolwiek słucha, że wołanie o pomoc ma sens.

W takich momentach jak ten, czuję się jak ktoś bez rąk i z pogruchotanym środkiem, kto zapomina, jak śpiewać piosenkę własnego życia. Ile trzeba wówczas zebrać sił, by zająć się tylko tym, co najbliżej wokół mnie. Ile sił.

pustynia

Wracam autem i im dalej od miasta, tym gęstsza mgła. Coś jakby ziemia wzruszała się, przypominając sobie z wieczora, jaka pora roku. Bo w dzień zapomniała się i wpadła w taniec letniej beztroski. Dwadzieścia pięć stopni i dwie pralki wyschnięte, panie, od ręki. Powietrze tak ciepłe, że dom trzeba było otwierać na oścież, by go naturalnie ogrzać. I Plus biegał w sandałach bez skarpetek. Tylko Boski Andy w korporacji mało spotkał się z tymi szalonymi temperaturami dnia.

Myślę, że tak to jest na pustyni. Między dniem i nocą tak rozrzutne amplitudy. W dzień koszulka bez rękawów, w nocy - białe szyby zaparkowanych aut i unosząca się para.

Pustynia ma w sobie nieodparte i urzekające piękno. Coś ci zabiera, coś ci daje. Wychodzisz ze swojej wioski, która wydawała ci się całym światem, i nagle okazuje się, że nie śniło ci się, jak fascynujące miejsca istnieją poza horyzontem. Przechodzisz przez nie już bez dawnego poczucia "swojskości", jakie towarzyszyło ci w twojej osadzie, ale każdą oazę zwiedzasz na boso, jak gość, który dzisiaj jest, a jutro go już nie będzie.

Podobnie napotkani na pustyni ludzie. Jak różne są to spotkania od znanych rytuałów własnego plemienia. Nie ma już "grupy", która z jednej strony dawała ci jakieś bezpieczeństwo, ale w której to, co wspólne, mogło przykryć to, co szczególne i jednostkowe. Każdego spotkanego człowieka widzisz w pełnej ostrości, na tle piasku i nieba. Nic ciebie nie rozprasza. Żaden projekt, żaden cel sięgający ponad stulecia. Jest tylko to, co się wydarza między osobami. Zaufanie, czas, wymiana. Bez pędu i gonitwy.

Potem wieczór pełen gwiazd i rzeźkość, która zapowiada poranek.

Jeszcze wracają wspomnienia, jeszcze bolą rany. Jeszcze czasem zamiera coś w środku w poszukiwaniu odpowiedzi. Jeszcze tracisz ludzi, jak się traci skarby, które zabrała wojna. I o każdego straconego, który odszedł, jesteś starsza. Ale jest to już księga, której karty przerzucił wiatr i ją zatrzasnął.

Na pustyni historia jest zawsze in medias res, w środku wydarzeń, między wyjściem a przybyciem. Między początkiem a końcem. Tu czas nie goni - on jest twój, możesz się nim otulić. Możesz w końcu spotkać siebie. W pełnej ostrości, na tle piasku i nieba. Nie jesteś niczyją własnością. Nie jesteś też niczyją konkurencją i nikt nie powie ci, że zabierasz za dużo miejsca. Że za dużo oddychasz, zbyt samodzielnie myślisz, za głośno się śmiejesz, choć ty przecież zadowalałaś się najmniejszymi okruchami, jak kościelna myszka. Możesz teraz rozłożyć swój koc na takim poletku piasku, jakie ci potrzebne. Jakie wyznacza twoje własne i niezbywalne miejsce na ziemi.

I wyjdziesz z pustyni już zupełnie innym człowiekiem. Przestronnym w środku, skupionym, z oczami pełnymi słońca i gwiazd.