tam

Arturo: Dojeżdżamy do czeskiej granicy. Dalej droga będzie bardzo kręta i trudna, przez wioski. Jak za nami nie zdążysz - nie będziemy czekać.
[zatem muszę szybko]
Boski Andy: Zwolnij!!!!!!
[czyli że raczej wolno]
GPS: Zawróć. Skręć w lewo, a potem w lewo.
[za późno]

Po 5876 zakrętach w górę i w dół, gdy już nauczyłam się używać hamulca i gazu w stosownym momencie i  nie wypadać z serpentyn.
Boski Andy:  [trwa resuscytacja, będzie żył!]
Okruszyna: Dzięki, Arturo, że zaczekałeś jednak.
Arturo: Nie wiedziałem, że moje auto umie jeździć tak wolno!

prawie w trasie

Tak. Kiedyś jeszcze w stresie zaczęłabym piec ciasto - niezawodny sposób, by oderwać myśli.

Wczoraj, odrętwiała na myśl o przejechaniu 245 km w roli Kierownicy, zajęłam się klejeniem wraz ze Skakanką zaproszeń komunijnych oraz - Czytelnik nie uwierzy - generalnymi porządkami. O pisaniu nie wspomnę, to zawsze zamiast papierosa (no dobra, nigdy nie paliłam).

Dziś wraz z jutrzenką poziom adrenaliny nie mniejszy, ale to dobrze, bo może mając odgórne ograniczenie czasowe ze strony organizatora wyjazdu, mam na pakowanie tylko godzinę, a nie całą noc.

Pozostaję pod wrażeniem zdolności organizacyjnych Artura, który dla 10 rodzin bez trudu szykuje wyjazd w Morawski Kras. Mamy pełne zaufanie, stąd  z Andym dopiero dziś otwieramy maila i patrzymy, dokąd właściwie jest wyjazd i co trzeba zabrać ze sobą. Ne mieliśmy pojęcia. ile fantastycznych spraw przed nami. I gdzie jest Brno (Czytelnik nie uwierzy, do tej pory myślałam, że w Szwajcarii).

Do zobaczenia zwyczajowo na BP na wylocie. Tych, co zostają, albo przemieszczają się gdzie indziej (Warszawa, Częstochowa, Izrael [tak bardzo dziękuję za zabranie listu do ściany płaczu], wesele w rodzinie, ?) pakuję w szczególne miejsce - do kieszonki w okolicach prawej zastawki.

potencjał

Boski mówi, zobacz jaki mezalians, jedno do drugiego jak pięść do nosa.

Mówię, no co Ty, patrz, jaki z nas razem doskonały człowiek. Trochę poeta i zupełnie oderwany, ale zna się na pieniądzach. Z głową w chmurach, ale pilnie zajęty pracą. Patrzy sercem, ale zupełnie racjonalnie. W sumie zna bardzo dobrze trzy języki, a dodatkowo jeszcze  dwa ledwo. Odpoczywa pisząc, ale szykuje się do maratonu i urodził się z piłką przy nodze. Trochę śpiewa i gra na gitarze, a także ma zmysł plastyczny i organizacyjny. Wylewny dyplomata. Fantastycznie sprząta i świetnie gotuje.

Razem jesteśmy po prostu kimś naprawdę wszechstronnie utalentowanym.

PS Arturo, dziękuje za propozycję wypożyczenia Szofera/Szoferki i ratunku dla jedności naszej rodziny! ;)

dwa w jednym

Złoty medal stachanowca i miejsce na Alei Zasłużonych na Powązkach.
Na to się zanosi.

Boski Mąż nie tylko z nogą kulejącą od sportu, ale i bez prawa jazdy. O czym mu powiedział ksiądz na kazaniu. Tak, zdarza się. Homilia składała się ze słów: "policjant", "kontrola" i "o jakie prosi dokumenty". O prawo jazdy, odpowiedziały dzieci. I wówczas Boski sięgnął do portfela, mimo że na tej akurat Mszy nie było zbiórki,  pogrzebał w nim i zbladł. Prawo jazdy było się skończyło. Miesiąc temu.

Więc, Drodzy Czytelnicy, zyskałam status matki i ojca rodziny w jednym, wash and go. Pantofelki komunijne nabywane od wczoraj (jak bardzo jestem wdzięczna Adze od Jacka za telefon w pośrodku CasemCośCudnego - idź tam i tam, bo tu gdzie jesteś, nie znajdziesz! Mimo zapaści demograficznej - butów ogólnie brak) - kupione szczęśliwie dziś o 15:55. A teraz zaraz jadę wymieniać z Teściem opony - z zimowych na letnie.

Choć na majówce w czeskich górach może być śnieg. I ja tę podróż odbędę tym razem w charakterze kierowcy. Boski Andy będzie jechał w opasce na oczach na siedzeniu pasażera.

trening

- Kochanie, zacznę biegać, jak Ty zaczniesz pisać bloga - powiedziałam Drogiemu boskiemu i to nam zakończyło temat moich treningów na pewien czas. A przecież od pogięcia pleców w biurze zdrętwiały mi dłonie i oczyma wyobraźni zaczęłam siebie widzieć w sytuacji kompletnego unieruchomienia.

Sąsiadka z dołu, też biegaczka (tak, coraz więcej osób zapadło na bieganie i tylko ja mam wystarczającą odporność, żeby się nie dać), a do tego rewelacyjna fizjoterapeutka sportowa, naprawia mnie z wielkim wysiłkiem i mówi: nie chcę cię martwić, ale...

Sport to zdrowie. Tak uważa Boski Andy, który od tygodnia nie może chodzić i jest wożony przeze mnie to tu, to tam, z powodu kontuzji śródstopia na korporacyjnym meczu (słynnym, bo jeden zawodnik zerwał mięsień dwugłowy, a drugi zakończył mecz na stole operacyjnym, gdzie próbowali mu zszyć Achillesa, i ostatnio spędza czas na wyciągu, rozpamiętując sportowe emocje).

Ale tak, nadszedł czas zmian. Uczennica wyszła i w strojach treningowych, z termosem pełnym kawy (co czeka przy drzwiach) zaraz się widzimy z Mero z rowerami w parku. Dla odmiany nie w czekoladziarni.

Punkt zborny: cukiernia. Zaczniemy od pączka?

widoki

Więc bardzo dziękuję Bartkowi, za to że interesują go cienie na drzewach i inne "airy nothing", jakby powiedział Szekspir, bo dzięki temu mam w prezencie taki nagłówek. Gdyby się cofnąć w przeszłość, drzewa, obok słów, były zawsze. Włącznie z tym jednym, co rosło nad moją głową i widziałam je przez okno w dzieciństwie.

I dziękuję utalentowanej Grafik Dizajnerce, za jej wyczucie, bo zobaczyć tytuł bloga na drzewie - wiecie, to wymaga czegoś więcej niż "skills".

To napisawszy, Okruszyna podwinęła rękawy i poszła myć okno w biurze. Tu inne widoki, głównie na niebo (jeszcze, bo wkrótce mają wstawić 10-piętrowiec).

Dobrego poniedziałku.

faza zmian

Z fazy utajonej wchodzę w fazę przemeblowania.

Tak, niepisanie jest trudne. Pralka pierze właśnie, słyszę stukot bębna do rytmu codzienności, i tak samo słowa, nie - niekoniecznie wirują, ale przychodzą, obracają się, formują szeregi - tak cały dzień w tle. Nasze dzieci w niemowlęctwie zasypiały przy pralce, leżąc w nosidełku naprzeciw niej. Podobnie dla mnie - te słowa układające się same w zdania dają wrażenie bezpiecznej sobości. Coś, czego rzadko brakuje, chyba że kiedyś Alzheimer.

Mam dla Was, Drodzy Czytelnicy, tyle zaległych słów, tyle myśli - co robicie, dokąd idziecie, gdy pukacie do mnie i znowu nie możecie mnie zastać. Są to myśli pełne troski i ciągle wydaje mi się, że jeszcze wszystko zdążę nadrobić. Napisać. O tych urodzinach z sortowaniem śmieci, co dzisiaj, o sportowcach z okolicy, o tych, co mi się zrzucili na nową kieckę na blogu (tak, to zawsze daje wrażenie zadbania o siebie!).

Nadrobię.

faza utajona

Parę dni temu to już było.

Siedzimy wieczorem, spotkanie połowy Redakcji "Przystani" w dużym mieście na Śląsku, więc podróż pociągiem z moich marzeń, jak wnikliwy Czytelnik pamięta. Nie aż tak bosko, zimno, dziewczyna obok otworzyła okno i się trzęsę - czytając. Tak, wreszcie nic nie może oderwać mnie od czytania.

Ale spotkanie. O pisaniu też. Gospodarze przygotowali specjalny trunek. Szwedzki, imbirowy.
Nie mam czasu nic ostatnio pisać, nawet siąść spokojnie i pomyśleć, mówi Michał.
Bo u ciebie pisanie jest teraz w fazie utajonej, potem nagle lawinowo wyjdzie na jaw, odpowiadam.

Podobnie w tym moim jakby nienadążającym za datami blogu. Cisza jest zapowiedzią nowego startu na wiosnę. Jak się uporam z remanentami i innymi takimi. I jeśli Drodzy Spece od artyzmu w sieci pomogą, i tu ich szczególnie pozdrawiam.

rozbieganie

6:30.
Dzieci, które od pół godziny się wiercą i kręcą, przechodzą do hydro-działań. Dziki bieg wokół mieszkania z udziałem jajek na wodę. Zostają ochlapana oszczędnie. Boski bardziej. Zrywa się biega razem. Naciągam kołdrę na głowę, udając, że mnie nie ma pośrodku tego potopu. Bardzo jestem szczęśliwa z tego szału ogólnego i braku restrykcji.

6:51.
Zapytuję Skakankę, która jest. Odpowiada, że za dziewięć siódma. No nie, dlaczego nam to zrobiliście - pytam dramatycznie i upewniam się: a nie czasem za siedem dziewiąta?

7:00.
Dzwoni budzik w smartfonie.
Przy okazji sprawdzamy pogodę na dziś, w związku z wczorajszym dotkliwym zimnem. Pokazuje, że minus cztery. Mój puder w płynie, pozostawiony w aucie, z pewnością zmienił stan skupienia. A przecież wynalezienie mobilnej, zmotoryzowanej kosmetyczki miało skrócić dłużyzny i usprawnić nasze przemieszczanie od stołu do stołu w te dni!

Boski następnie sprawdza Paryż, Helsinki, Saloniki i Teheran, odkrywając, że im bardziej na południe, tym cieplej. W Afryce ani chybi 40, dodaję. Co za szczęście, ten telefon, nie trzeba już wyglądać za okno.

7:30.
Boski zgodnie z postanowieniem uczynionym wczoraj, idzie biegać. Dziś pięć kilometrów. Ja biegnę do kuchni po poranną kawę. Wielkanocną. Smakuje zupełnie inaczej niż ta w dni powszednie.

przeddzień

Jedno ciasto już prawie w piecu, dzieci czekają na akcję "Pisanka".


Łapię oddech TU. Czekam już na światło, wodę, rześkość, powietrze, nowe; uzdrowioną pamięć, ukojone bóle fantomowe, dzieci szukające upominków po krzakach na ogródku u dziadków, gruszki w wanilii, tartę z galaretką, śledzie w śmietanie. Na Niedzielę Zmartwychwstania.

W myślach łączę się z Drogimi Czytelnikami, mając nadzieję, że im też będzie dobrze.

priorytety

Podali w radio, iż kiedyś zakańczało się porządki w Wielki Wtorek. Tego dnia ubolewałam, że ciągle nie mogę na serio zacząć.

Dziś mam w domu wszystkie nasze do tej pory dzieci, więc Grzybka i Skakankę, i próbujemy działać. Skakanka zdolności w dziedzinie sprzątania odziedziczyła po mnie. Znaczy nieźle rysuje, ciągle coś klei (dziś według autorskiego pomysłu zrobiła zupełnie sama z granatowego kartonu czapkę policjanta dla Grzybka - z rondem i daszkiem). Ciekawi mnie, czy będzie kiedyś lubiła ścibić szlaczki w kształcie liter ciągnących się w zdania niejednokrotnie złożone. Choć może lepiej niech lubi konie, niż ma grafomańskie hobby.

Więc ustalam sama ze sobą priorytety: 1. pamięć o podrzędności sprzątania wobec tych szczególnych dni, co od dziś już są, 2. współdziałanie, 3. nierobienie większego bałaganu niż już jest poprzez pomysły typu: umycie szuflad w środku, wypucowanie szafki na buty. Dobra, wyprałam właśnie całą pościel, dziś nocleg w śpiworach chyba. 4. kończenie zaczętego i tym razem nie chodzi o pisanie, w którym konsekwencja nie sprawia mi najmniejszego trudu.

A jak mawia Boski Andy, to trudności kształtują charakter.

Gdybym nie zdążyła, życzę już dziś Drogim Czytelnikom wyjątkowych Świąt.

bike season

Sezon rowerowy zaczynam niespodzianie we wtorek nocą. Ciężko jest, gdy ma się męża sportowca, a gdy jeszcze sportowcami są Sąsiedzi z Dołu - ma się po prostu przerąbane.
Wyruszam więc rowerem do A od J na interwencję natury anglistycznej - przypadek jest nagły, choć przecież pacjentka chroniczna.

Boski Andy wyposaża mnie w lampki, którymi postać mą przyozdabia jak stroik nie na te święta, na które obecnie czekamy.

Latarkę czołówkę, której mam nie ściągać, zdejmuję od razu po wyjściu z bramy (wybacz, Kochanie!) i mocuję do kierownicy. Są jakieś granice obciachu. Sam brak dobrego makijażu już wystarczająco niepokojący.
Z A od J przeszukujemy komputer w poszukiwaniu plików, które po półtorej godzinie znajdują się samoistnie na kanapie. U nich bowiem wszystko działa na pilota. Nawet ogromny pająk, który zza kanapy wyłazi tuż przed plikiem. J spuszcza go w toalecie, gdy ja na skutek arachnofobii zamykam się w tej drugiej, dostępnej z salonu.

Droga powrotna trwa krócej niż powiedzenie "zabili go i uciekł". Złodziejom i innym ciemnym typom nie daję najmniejszych szans dogonienia mnie.

śmierć i życie

Na pogrzeb jadę. Sama w pracujący dzień. Jeszcze się waham, ale wychodzi, że pogrzeb jest prawie całodniowy, bo Msza na drugim końcu miasta, a pochówek jeszcze dalej.

Garstka ludzi. Goła urna, samotna na ogromnym podeście z wykładziny. Dopiero przed początkiem ceremonii ktoś ubiera ją w kwiaty.

Nie, nie rozpacz, nic takiego. Pochylenie, przygarbione ramiona. Tych kilkoro bliskich osób - jakby mniejsi, jakby bardziej bezbronni. Bezradni. I nie mogą odejść od zasłoniętego na koniec kwiatami grobu, gdy już odjeżdżają profesjonaliści od usług. Nie mogę jej tak tu zostawić, mówi z takim uśmiechem przez łzy.

W domu rysuję kartki świąteczne do nocy. Bo mi się żadne nie podobały gotowe. Te narysowane zresztą też nie, ale przecież w końcu powinnam je wysłać, jakkolwiek bądź. Nie powinnam, chcę, te nitki łączące mnie podtrzymać, nawet jeśli wydają się coraz cieńsze.

Z useful skills mam zatem zdolność płakania na pogrzebie, obracanie w głowie zdań i staroświeckie podejście do korespondencji. Jak to dobrze, że chociaż boski Andy posiada dobrze wyrobiony zmysł praktyczny. Jakoś się uzupełniamy.

poza schemat

Blogger zmienił szatę edytora tekstu i czuję się jak ktoś, kogo nagle eksmitowano do mieszkania, którego sam nie wybierał. Ściany nowe, guziki w nieodgadnionych lokalizacjach - przecież to napaść na prywatność.

Słońce na twarzy, mimo że chłodniej znowu. Rozmyślam, czy jak będę mieć siedemdziesiątkę, wiosny będą tak samo zmęczone i pełne optymizmu jak ta. Pewnie tylko w zimowej kurteczce i czapce trochę dłużej przemierzać będę okolicę, w głowie obracając zdania - o ile Alzheimer nie zdecyduje inaczej.

Spotykamy się u Drogich Sąsiadów z dołu z grupą po-warsztatową pod hasłem "praca nad relacją z mężem/żoną." Leibniz nie miał do końca racji, nazywając ludzi monadami bez okien i drzwi. Myślę, że istnieje możliwość budowania pomostów do "razem", myślę że trzeba tylko dokonać drobnej poprawki do własnej konstytucji: te okna i drzwi u drugiego mogą wypadać gdzie indziej, niż myśleliśmy. Te miejsca spotkania - gdzie indziej, niż byśmy chcieli. "Indziej" - nie znaczy gorzej. O ile zorientujemy się na budowanie mostów, nie ścian.

Jak z nowym edytorem bloga - trzeba wyjść poza własne schematy.