usiadłam napisać

Usiadłam, żeby coś napisać. Plus śpi na tarasie. Wylogowałam się z wszystkich kont i stron, gdzie zajęcia wolontariackie, uruchomiłam blogger i spojrzałam na zegarek. 12:44. O 12:45 miałam powiesić pranie, by zdążyć wyjechać z Plusem z domu o 13:15. Postanowiłam dziś bowiem lepiej planować (lub w ogóle planować), by życie moje nabrało niejakiej stateczności.

Kwadrans temu miałam wziąć antybiotyk, ale otworzyłam komputer. Może choć odpowiedziałabym na komentarze, bo wstyd, że już tyle czekają - ale wobec braku tłumów komentujących może tylko serdecznie pozdrowię Franka (na kawę chętnie przyjadę, zaszczycona zaproszeniem :) oraz Agaję.

Projekt pisania otwarłam teraz jeszcze TU, co przy opisywanym braku czasu jest zupełnie logiczne.

Brakuje mi pisania codziennego, gdy można było kompletnie o niczym, podobnie jak brakuje mi trzeciej i czwartej ręki oraz kilkunastu godzin, które uzupełniałoby dobę (z dodatkowymi 2 godzinami snu w pakiecie gratis).

Gdyby udało mi się wyhodować dodatkowe kończyny, mogłabym zacząć szyć linię unikalnych podkoszulek dla matek - z czterema rękawkami, większą ilością miejsca na biust, co wykarmił niejedno oraz kryjących oponki w talii, by wyglądać jak Audrey Hepburn. Lub może po prostu na froncie byłaby Audrey z przodu, a z tyłu Marilyn Monroe, o ile panie wybaczyłyby z zaświatów plamy z kaszki malinowej, soczku przecierowego i sadzy z kominka, odciśniętą z małych palców. Oraz gile z serdecznego płaczu, gdy świat znowu okazał się nie być wystarczająco przyjazny i zafundował kolejnego guza.

A teraz szybko się z Państwem przeproszę, bo jeśli nie powieszę teraz, pranie zaśmierdnie i Skakanka znowu wyleje na nie moją perfumę. A szkoda.