poniedziałek, 31 sierpnia 2015

zanim całkiem odejdzie

Lato po cichu pakuje walizkę. Mijamy się z nim w domku na wsi, który odwiedzamy, żeby się z nim pożegnać. Uśmiecha się lekko, trochę zmęczone upałami, że przecież za rok wróci. Jeszcze nie odjeżdża całkiem, jeszcze poczeka, aż węgierki koło szopy zrobią się całkiem słodkie, jeszcze chciałoby przez najbliższe tygodnie na krzesełku ogrodowym posiedziec z nogami wieczorem okrytymi pledem, letnią sącząc herbatę. Słońce gasi szybciej, żeby się wcześniej położyć. Znane z ogromnej pogody, nie przyznaje się, że trochę obawia się wieczornego kataru.

Dobrze wyczuwają tę wyprowadzkę pająki. Panowie Chude Nóżki wkroczyli do suchej już wanny, zlewu, spacerują po kuchennych szafkach, parapetach, kątach. Dziwię się, że tak łatwo toleruję ich obecność wszędzie. Paniczny przed nimi strach zawsze w sennych koszmarach snuł pajęczyną pokoje. Owo pokojowe teraz współistnienie, dalekie od symbiozy, w którą na ogół popadam w stosunkach bilateralnych, wynika z faktu, że my do tego domu, podobnie jak lato, przyjeżdżamy tylko w gości. A pająki tu mieszkają na stałe.

Przez przedpokoj maszerują mrówki. Opanowały już całą kuchnię. Szklankę po soku zasiedlają jak obywatele PRL-u, co wlasnie dostali przydzial w wielkiej płycie. Widzę, że Teściowa podczas ostatniej wizyty ukryła cukier do słoika, żeby po ziarenku nie wyniosły.

I żeby lato miało sobie czym posłodzic swoje popołudniowe herbatki.

--Sent from my iPhone

sobota, 15 sierpnia 2015

sea of dreams

Boski podrapał się po głowie, pomyślał chwilkę krótką, po czym zniknął w garażu. Tam z krzesła składanego, wiatraka od Sąsiadów zza miedzy i gazu z pepsi skonstruował maszynkę do teleportacji.

Dlatego dzisiaj pozdrawiamy z morską bryzą. Morze nie wyschło mimo temperatur i w porównaniu z resztą mapy pogody jest tu po prostu klimatyzacja. Nasza a-klimatyzacja przebiega w duchu euforii, że już po wszystkim. Najbardziej euforyczny Plus, że przetrwał.

--Sent from my iPhone

piątek, 14 sierpnia 2015

archiwalia

Podobno gwiazd jednak spadło tyle, że zaczynam się martwić, czy będzie nam miało co świecić przed wschodem supernowych. A że z powodu upałów brakuje prądu, takie spadanie wydaje się dość rozrzutne.

Szukam odpisu świadectwa Chrztu. Pamiętam jak przez mgłę, co na nim było, i to właśnie z powodu tej mgły muszę stwierdzić naocznie. Był z rzeczami, które nie mogły zginąć. Poszukiwania są jednak daremne, choć po prawdzie to daremne połowicznie. Znajduję bowiem całą masę rzeczy, których absolutnie nie mogłam znależć, gdy były potrzebne. Na przykład pakiety dokupowanych co grudzień kartek świątecznych wraz ze znaczkami. Ktore można podzielic na grupy: niewypisane, z wpisanym adresatem, ze szczerymi odręcznymi życzeniami i numerem szczęśliwego nowego roku, co czyni je niezdatnymi do wysłania na jakieś kolejne Święta. Od kilku lat bowiem nie mogę się zdobyć na pocztę świąteczną.

Znajduję jeden ze swoich indeksów, odpis aktu urodzenia w absurdalnej teczce z Kubusiem Puchatkiem, kupionej piętnaście lat temu, i wiem doskonale, że te wszystkie eureki tylko chwilowe, że posortowanie życia w działy jeszcze długo nie nastąpi i że szukanie czegoś będzie mi towarzyszyć aż do aktu zgonu, który już na szczęście obciąży pamięci.

W międzyczasie czytam stare listy, niedokonczone książki, notatki odręczne, zdjęcie jednego dziadka w mundurze Wehrmachtu i ksero dowodu tożsamosci w języku niemieckim drugiego, co był w Wojsku Polskim. Nie ma nigdzie jego listu z frontu, ktory przysłał do swej mamy, za to z pozdrowieniami dla żony i dziecka. Żadnego z dziadków nie poznałam, są w moim życiu białą plamą historii i jakąś też chyba dziecięcą tęsknotą.

Dokument znajduję w ostatniej chwili i cieszę się tak, jakbym natknęła się w ogródku na zabłąkaną perseidę. W sumie w tym nieprzewidzianym remanencie wspomnien kilka gwiazd się znalazło.

--Sent from my iPhone

czwartek, 13 sierpnia 2015

zrzuty

Gdyby nie przewlekła susza, zdobyłabym się na metaforę pływania łupinką od orzecha swoich możliwości po przestworze oceanu potrzeb. Mimo iż daję z siebie więcej, niż mam, cały czas jest deficyt. Przy zaistniałych okolicznościach Plus zgarnia noce i dnie, chora Skakanka interludia, z Grzybkiem zostają nam już tylko dowcipy wymieniane nad zupą. Program kulturalno-oświatowy uległ zawieszeniu i zamieniamy się powoli w przetrwalniki. Plus na znak protestu wobec temperatury pokojowej przestaje spać i wypaca wszystko, co wypije. Froteruję podłogę w salonie, rozkładam mu wielką kołdrę i rozpoczyna zwiedzanie. Pozostaje nadzieja, że niezauważone resztki rtęci pozbierał na futerku kot. Tylko tyle jestem w stanie zrobic, choć chcialabym tyle więcej.

Dom to pobojowisko stosow odziezy, pranej do spakowania na zaraz. Zaraz trwa juz kilka dni. Uziemieni gorączką Skakanki wychodzimy powoli z żywności. Boski, witany po pracy stosem krokietow z serem żółtym i szpinakiem, ktore zamroziłam przed wakacjami na tak zwaną czarną godzinę, pyta, skąd miałaś jedzenie. Alianci nam zrzucili, odpowiadam, a wtedy Andrzej usmiecha się tak, jakby przypominał sobie, dlaczego zostałam wybranką jego serca. Choć podobieństwo sierpniowe do okoliczności sprzed dekad czysto przypadkowe.

Odpalamy śmigło wentylatora, pożyczonego dzięki szlachetnemu porywowi serca Sąsiadów zza miedzy, i zaczyna w końcu nad nami wiać wiatr historii. Na zewnątrz fałszywy alarm burzowy zrzuca z balkonu pranie i dzieci je łapią, nim wejdzie w orbitę okołoziemską. Po godzinie wszystko wraca do normy. Burzy brak. Mialy dzis w nocy spadac gwiazdy, czekałam na balkonie na jakąś ze trzy minuty lub nawet pięć. Dziwnym trafem spadają tu u nas tylko krokiety i sztuki odzieży. Taka patologia.

--Sent from my iPhone

wtorek, 11 sierpnia 2015

noce i dnie

Wykupiono wentylatory. Mówi mi pani w sklepie hurtowym, że może w środę lub czwartek. Nasze społeczeństwo na klęski żywiołowe, jak też ciągi minimum dwóch dni wolnych, reaguje zawsze zakupami. W czasie zimy stulecia znikają łopaty do odśnierzania, latem - "urządzenia do przetwarzania powietrza".

Skakanka ma gorączkę. Upuszczam na podłogę termometr rtęciowy. Rtęć jest wszędzie, Skakanka na bosaka, Plus zlany potem płacze rozpaczliwie, na kolanach odkurzaczem zbieram próbując zachować spokój (całe kluczowe momentu życia skupiaką się w tych testach na opanowanie) i myślę, że na szczęście nikt nam przez okno nie wrzucił granatu, któryby trzeba w ciągu siedmiu sekund złapać i odrzucić jak akowcy na barykadach, ani nie wjechał nam do salonu zdalnie sterowany goliat. Choć rtęć przy niemowlęciu, które właśnie zeszło do parteru i kula się po podłodze, to nie aż taka błahostka znowu.

Noce są wędrówkami ludów w poszukiwaniu chłodniejszego kąta, picia i wsparcia. W zasadzie spanie to już rzecz umowna, w nocy jest trochę łatwiej funkcjonować, ale spać za badzo się nie da. Oglądamy "Czas honoru - Powstanie", ktore za dwie dychy Boski nabył w sklepie.

Ponieważ nie mam sumienia trzymać Plusa (nakrapianego z gorąca wysypką jak indycze jajko) cały dzień w pampersie, na okrągło się pierze. Choć rano nie było wody i ciekawe, czy będziemy musieli wkrotce osiągnąc jeszcze wyższy stopień pomysłowości. Informuję Grzybka, że może chodzić na gaciach. Tak się na ukochanej wsi krewnych z Pomorza mówilo. Znaczy w samych majtkach.

To się kiedys przecież skończy i będziemy syci i schłodzeni wspominać tylko epizod, który dla wielu matek karmiących i dzieci jest w wielu częściach świata codziennym koszmarem. I czy za cicho płaczą, czy wyschły też i łzy, że Zachód, co bez trudu kupuje jachty i wlewa litry do basenów, latami buduje studnie w Darfurze.

--Sent from my iPhone

niedziela, 9 sierpnia 2015

klęska żywiołowa

Niebawem zaczniemy fotosyntezowac. W dzień skończyły się już termometry do mierzenia warunków meteo. Z Plusa kapie pot rzęsisty. Nie wiadomo juz, co robić. Słowo "przeciąg" wobec nieruchomych mas powietrza straciło moc sprawczą nawet w nocy. W powietrzu czuję nadciągającą anginę, bo Plus słabnie z każdyn dniem hydrologicznej suszy.

Planowany w przyszlym tygodniu przejazd przez Polskę chyba już tylko maszynką do teleportacji. Maszynka taka to garażowa kombinacja wiatraczka pokojowego, ktorego zapomnielismy dzis kupic w selgrossie, krzesełka składanego oraz gazu z pepsi.

Teleport najchętniej tam, gdzie słońce nie dochodzi. Chętnie w miłym towarzystwie.

--Sent from my iPhone

poniedziałek, 3 sierpnia 2015

niecodzienny urlop Boskiego Andy'ego

Boski podarował mi swój urlop.

A było to tak. Zapakował na tydzień pobytu na wsi trzy plecaki i jedną wielką torbę z odzieżą. Podpytywałam, co Ty tam masz i jak my się zabierzemy, skoro cały bagażnik to kareta Plusa. Grzybka do tego sweterki. Jedynie brak dobytku Skakanki, bo na obozie.

Daj mi spokój, odpowiadał, a ja nabierałam przekonania, że to jest ten syndrom wakacyjny, co kiedyś go miałam, dopóki całe życie wewnetrzne nie przeniosło się na urządzenia elektroniczne, z czytnikiem książek włącznie. Syndrom wakacyjny oznaczał zabranie ze sobą wszystkiego, co bliskie sercu, celem nadrobienia całego roku, który zabrała orka od świtu do nocy. Żeby o tej orce zapomnieć, w tym o problemach w pracy.

Od pierwszego dnia urlopu Boski jednak głównie interesował się Plusem i Grzybkiem oraz tym, jak sprawić, bym urlop miała ja. Więc były spacery, noszenie na rękach, zabawianie. Szykowanie śniadań, żebym miała powolny ranek, bez Małego, który całą noc urządzał swoje jakże potrzebne pobudki. Kręgosłup, który jak mniemałam zaczął już u mnie rozlegać starczemu rozpadowi, przestał mnie zupełnie boleć. Wieczorem zaś Boski miał czas dla mnie. Uzupełniliśmy kosztem snu edukację filmową epoki PRL, kilka takich seansów się udało. Zupełnie jak w kinie.

Gdy Andy pakował swoje plecaki z powrotem do auta przed powrotem wczoraj, zapytałam, czy jest w nich to, co myślę. Książki w kilku językach obcych, które sobie pokupował w antykwariatach. Tak. Nawet nie miał ich kiedy rozpakować.

I co dziwne, powiedział mi, jestem szczęśliwy.

Nie wiem, jak mu podziękować, to piszę.



niedziela, 2 sierpnia 2015

ciepło zimno

Pakujemy. Składamy. Zbieramy.

Nie adaptuję się łatwo. Gdy myję starą lodowkę teściów w tym letnim domku na wsi (skąd wziął się w niej pająk?) myslę, że wyznacznikiem domu jest ciepło. Dosłowne, fizyczne ciepło. Piec, szczelność okien, kolory scian i glazury. Szukam go tutaj, rozkladając zawsze po kątach swojskie drobiazgi. Zimno przenosi mnie myślą do skrajnego jakiegos wyobcowania. Wspomnienie zimna, przed którym nie ma się gdzie schować.

Gdy Plus wstaje cały we łzach, przytulam go i owijam szczelnie w koc. Czasem doznaję niebywałego wrażenia, że przez 40 lat jeszcze nie doświadczyłam w sobie ciepła bycia u siebie w swoim wewnętrznym domu. Gdyby oddał to obraz jakis, byłoby to gołe niemowlę na pustym stole jakiegos opuszczonego budynku, ktorego wołanie odbija się echem od odrapanych ścian.

Tyle lat.

Jeszcze trochę wakacyjnej tułaczki przed nami. Chronienia Plusa przed zimnem, chronienia siebie przed echem rozpaczliwego wołania tego opuszczonego, głodnego dziecka na gołym, zimnym stole.

Póki co, do domu. Do ciepla wlasnego bałaganu na szafce nocnej, do lampki zawinietej w apaszkę, by Plusa nie raziło w oczy. Do głosno pracującego pieca, który latem grzeje wodę, a zimą caly dom. Ilekroć go słyszę, wiem, że będzie ciepło,

--Sent from my iPhone