baban

Dzień toczy się normalnym, spokojnym torem, umożliwiającym skupienie i kontemplację naszego wpadnięcia w codzienność, o czym tak wiele złotych myśli zapisał Heidegger. Plus biega nagi po salonie, w dłoni trzymając pomidora zerwanego z ogródka i krzyczy entuzjastycznie: "baban!!!" Za nim starszaki, wołając to samo. Myślę, czy by nie uwiecznić tego polowania na babana i wysłać foto Boskiemu w nagrodę za pracę na przydomowej roli. Że warto było. Na stole wysypisko przedmiotów ilustrujących lekcję angielskiego, którą w końcu zaczęliśmy, nastraszeni przez władze nowej szkoły Skakanki, że trafi do klasy takiej i ma umieć z dniem 1 września coś. Ona bowiem jako córka anglistki z wykształcenia uczyła się przez sześć lat tylko niemieckiego.

Rozmazuję makijaż, jakimś cudem tego przedpołudnia przymontowany do twarzy, na której niewyspanie już nieopisane namalowało dodatkowe koleiny. Rozmazuję, bo mi się oczy pocą w mojej wolontaryjnej pracy ratowania świata, w której świat ratowany najczęściej ma w głębokim poważaniu te jakże syzyfowe prace. Można było się przespać, pójść na spacer, cokolwiek innego zrobić zamiast świat ratować, to zajęcie przereklamowane i gdy staje się nienormowanym sposobem na życie, nie daje spodziewanej radości z dobra. Raczej cierpienie. Paradoks taki. 

Myślę, szukając w głowie połączeń neuronów odpowiedzialnych za spokojne życie, że Plus jak biega, to się przynajmniej rozgrzeje, zwłaszcza że lato wyszło na papierosa i nie wiadomo, kiedy do nas wróci. Nie mam żadnych spodni, w które wchodzę. Mieliśmy jechać znaleźć jakieś gdzieś, ale sytuacja w domu wymknęła się spod kontroli. Poza tym "gdzieś" i "jakieś" słabo nadaje się na cel podróży dla wyszukiwarki GPSa.

Zaczynam dzieciom opowiadać narrację o świecie zastanym. Śmieją się i słuchają bardziej niż instrukcji i próśb, które na ogół trzeba kilka razy. Skakanka mówi, mamo, mamo, napisz o tym książkę koniecznie!!! zarobisz z tysiąc złotych.

Mimo kuszącej wizji wzbogacenia, książki nie napiszę, nawet blog jakby w miejscu przystanął. Grzybek za to, ze swoją unikatową dysgrafią, zakłada swój pierwszy w historii dziennik. I pisze o uciekającym babanie.

Spokojne życie, fabularyzowany dokument.