zmiany czasu

Wieje nadal. Wczoraj jeszcze opad. Jak w Szkocji - poziomy, tylko nie mam ortalionów typu overall, więc gdy wózek do bagażnika wkładam, jestem cała mokra. Potem okazuje się, że wyjazd spóźniony o godzinę i wracam. Zmiana czasu bowiem widoczna na zegraku nie zrobiła na mnie dostatecznego wrażenia. Gdy wózek, w warunkach meteo jak wyżej, z bagażnika wyciągam, zatrzymuje się przed bramą auto typu SUV, jakim zawsze myslałam, że tylko mafiozi. Pan starszy ode mnie się wychyla i gdy już myślę, że szuka ulicy, pyta, czy mi pomóc. Zszokowana gestem szybko odmawiam i zastanawiam się, czy ma sam żonę z niemowlakiem, że wie, iż potrafi wyobrazić sobie, że taka pomoc bywa potrzebna. Gdyby nie zaskoczenie podziękowałabym jakoś wymowniej. Ciekawe, że dobro zaskakuje nas bardziej niż jego odwrotność.

Życie nocne ma w sobie coś odrealnionego. Najtrudniejsze te podbudki po pół godziny od zaśnięcia. Staram się rejestrować pory wstawania, chodzenia, karmienia, ale we wspomnieniu rano wszystko się zlewa w jakiś jeden niewyraźny czasociąg. Wiem, że wczoraj o 3:45 odżyła pamięć o zadaniu domowego Grzybka. Zsunęłam się więc schodami w dół i rozpoczęłam przygotowywanie zadanych wydmuszek. Rano je odnaleziono na stole.

Do niewymownych radości nadal zaliczam pisanie, choć bez kawy. Plus zaś zaczął rozmawiać w swoim języku obcym. Czarujące jest to, że on uczestniczy w dialogu i po twarzy widać, iż naprawdę jest przekonany, że rozmawiamy. Dla takich chwil warto zatrzymać czas między jego zmianą z żimowego na letni i odwrotnie.