kryminał

Czytam szwedzki kryminał. Po Świętach w Hedestad też spadł śnieg i jest minus piętnaście. Co za zbieżność. Popijając ciepłą kawę zbożową, którą Boski kupił w smaku czekolady, dobrze rozumiem, że Mikael Bloomkvist z okazji pogody zamierza sprawić sobie kalesony i ciepłe buty.

Nie pamiętam, kiedy czytałam dla przyjemności. Ostatnio głównie poradniki na temat komunikacji, zwłaszcza gdy w moim work oraz life porozumienie przestawało być możliwe. Jestem tępawym uczniem w tej dziedzinie i chętnie wracam do starych błędów. Drogi na skróty kuszą prostotą i dosłownością formy.

Boski mówi, że jako prywatny coach miałabym dużą rotację klientów. Kto chciałby usłyszeć bowiem, Program 1, temat 2, akapit 5, ty świnio i chamie. Mimo iż takiej scieżki zawodowej dla siebie nie widzę, książki o dialogu i rozwiązywaniu konfliktów leżą wszędzie. W teorii jestem równie słaba, jak w praktyce.

Kryminał ma aż trzy części, a po śmierci przedwczesnej autora, ktoś napisał jeszcze czwartą. Cieszę się bardzo z tej perspektywy. Chcialabym tylko, by mi ktoś wyliczył, z jaką prędkością trzeba to czytać, by Wielkanoc w fabule pokryła się znowu z naszą.

--wyslane z fotela w czasie karmienia Plusa