nie mam pojęcia

Zacięłam się na pytaniu Agai, czy więc jednak nie polecam kryminalnej serii. I co dzien myslę, co też odpowiedzieć. Zwłaszcza gdy czytam stojąc w kuchni przed drugą w nocy, gdy cały dom śpi, a ja nie mam siły nigdzie już iść i wiem, że rano będę myśleć, że to był szczyt głupoty i dzisiaj na pewno wcześniej. Musiałabym nadzór mieć jakiś, który mnie wygania do spania. A przecież to moja rola, od kiedy są dzieci.

Więc nie wiem. Nie umiem przestać śledzić losów dziecka z marginesu, w którym otoczenie nie rozpoznaje dorosłego bytu, a którego życiowe wybory można by podsumować podjęciem wszelkich starań, by nikt nigdy nie zrobił już jej krzywdy. Te wybory są tak katastrofalne, że chciałoby się jej przyjść z pomocą. A przynajmniej trzyma człowieka pełna współczucia jakiegos ciekawość, czy komuś się uda ją uratować.

Domyślam się, że książka jest nie o tym w ogóle.

Poza tym w pierwszej części mnostwo trupów i psychopaci. W drugiej handel żywym towarem i mafia sutenerów. A spodziewałam się, że przez całą książkę Kalle Blomkvist bedzie parzył kawę i rozwiązywał (detektywistyczne) krzyżówki.

Więc doprawdy nie mam pojęcia, co napisać.