karkówka

Boski Andy wczoraj jedzie po drobne zakupy do wsi. W ich centrum jest karkówka na niedzielny obiad.

W nocy o drugiej słyszę "Czy schowałaś mięso do lodówki?" - i jako żywo z otchłani pamięci wyławiam, że żadnego mięsa nie było. Odwołuję się do resztek rozsądku Boskiego, by nie szedł do auta na poszukiwania w bagażniku z powodu okoliczności mocno już nocnych.

Dzisiaj po karczku ani śladu. Po kościele Boski jeszcze szuka go u fryzjera i w sklepie, gdzie ewentualnie mógł zostawić, i martwi się bardzo, że gdzieś ześmierdnie.

Ostatnie dni upłynęły mu pod znakiem kiełbasy, którą kupił w ilościach hurtowych na ognisko menedżerów, gdy ja załatwiałam sprawy we Wrocławiu. I potem jadł ją na wszystkie posiłki, nie dając się przekonać, że zdrowiej będzie dać kotu.

Z karkówką jednak przegrał. Schowała się, zarządzając przerwę od posiłków mięsnych. Na obiad będzie mój number one spośród kuchni polskiej: placki ziemniaczane. Jasne, w kolorze złota, z młodych ziemniaków.

Do kuchni wlatuje młodziutka jaskółka. Chowa się za czajnikiem, potem przez otwarte na oścież okno zwracamy jej wolność. Ale na placki też ją zaproszę. Idę smażyć.