40

Podziwiam Cię, jak ty dajesz radę, mówi do mnie Boski Andy po upływie półtorej godziny jego opieki nad Plusem. Myślę z niepokojem, czy aby mój Mąż postarzał się szybciej ode mnie, a przecież to mnie stuknęła cichutko dopiero co czterdziestka. Imprezy nie było, bo ludzkość skolonizowała wakacyjnie księżyc lub inne ciekawe rejony, ale dziękuję wszystkim, ktorzy pomogli zmierzyc się z tematem. W dzieciństwie ten wiek rezerwowalismy bowiem dla staruszków.

Znajduję swoje pióro wietrzne, gubię za to ołówek, którym chciałam rysować w przerwach. Przerwy skupiają się w rejonie północy i wtedy już nie wiadomo, co robić.

Jak daję radę? Z godziny na godzinę, dzień po dniu, Madame Pecheur z przedziwnym makijażem, który cienie kładzie pod oczami, a nie na powieki. Plus mówi mi, że jestem najważniejszą osobą w jego bezradnym życiu i każdy uśmiech jego bezzębnej buzi jest jak maseczka odmładzająca. Starszaki zaś zdumiewają dojrzałością refleksji egzystencjalnej i solidarnym wsparciem. Boski haruje jak dziki osioł i walczy, dając nam z siebie wszystko.

Mumfred&Sons wybrzmiał w aucie typu pierdzik po drodze po kocie żarcie. Entuzjazm gitar akustycznych był tak niewiarygodny. Nie puszczę Wam, bo nie mam jak. Ale sami posłuchajcie little lion man.

--Sent from my iPhone