nasz dom

Wykopuję berberys. Wsadzam różę i wrzos. Coś robię. Coś robimy razem z Boskim. Cali w tym. Tu czynności mają początek i koniec. Z masy problemów i braków odpowiedzi, razem na naszej rybaczej łódce o czymś decydujemy. Hortensje do cienia. Kalina koło furtki. A winobluszcz na płot. Liście już różowieją. Jesień oznacza kolory, uświadamiam to sobie. Coś się kończy, a coś się zaczyna. Ciemne ranki, ale nowe barwy za oknem. Mniej nas na zewnątrz, za to więcej w środku.

Myślę o takim płocie dla naszego domu, którego nikt nie sforsuje. Który nas szczelnie odgrodzi. Na zewnątrz będą mogły szaleć wichury absurdu, do środka nie wpuścimy nic. Po tak długim czasie życia w przeciągu, gdy do środka wpadało wszystko i wszyscy, tratując to, co tylko nasze i nie umieliśmy się przed tym bronić.

Wychodzę też z Plusem na zakup. I znajduję ich. W lumpeksie bardzo angielskim, który łączy nas duchowo ze światem za Kanałem la Manche. Gdy widzę, jak wielka jest ich uroda i jak ogromna delikatność i kruchość, serce zaczyna szybciej mi bić. Ceny poprzylepiali im na sercach, każdemu oddzielnie. Trzeba ocalić ich przed rozbiciem. Co, jeśli jakiejś kobiecie wpadnie w oko ten tata z noworodkiem w ramionach, bo taki opiekuńczy? Albo komu innemu mama z córeczką, bo takie do siebie podobne? A może jakaś dziewczynka poprosi mamę tylko o dwóch braciszków?

Nie mogę się na to zgodzić. Wyskakuję z kasy bardzo słono, bo figurki są nowe, a potem pakują mi je bezpiecznie w miękką folię do torby ze sweterkami. U nas będzie Wam ciepło na półce nad kominkiem. U nas będziecie blisko siebie. U nas będziecie się uśmiechać i nikt Wam nie powie, że Was za dużo.

W naszym domu otoczonym wysokim płotem.