kosmiczna zguba

Gdy składam rzeczy dzieci, widzę, że od modelu Ziemi odleciał się księżyc. Więc szukam księżyca w łóżku, na podłodze, pod fotelem. Zgubiony księżyc to znacznie większy kłopot niż brak żarówki w ubikacji. W czym teraz będzie przeglądać się słońce? Kto mu powie, że w ogóle jest, jeśli się w księżycu nie zobaczy? Może jeszcze odbite od oceanów, może na twarzach ludzi, ale czy te drobiazgi widać z tak daleka? A on zawsze był po drugiej stronie. Jak lusterko z niezbędnika w torebce. A przecież nie noszę.

Postanowiłam ubrać bloga w wiosenną sukienkę. Uszyłam sobie sama tym razem, domowymi metodami. Bohaterowie nagłówka, pochyleni na filiżanką, zostali przeze mnie dawno temu narysowani pastelami z okazji rocznicy ślubu przyjaciół. Ale wcześniej sfotografowała ich w swoim kanadyjskim ogródku Patricia McAdie.

Grafika garażowa wymaga jeszcze udoskonaleń, ale póki co wywieszam kartkę "w trakcie meblowania". Pozdrawiając Czytelników serdecznie, zmierzam w stronę gotowania klopsików z indyka. Oby tylko po drodze nie rozdeptać księżyca.