firanki typu instant

Zlewanie się dnia z nocą, choć bardziej dzień nastający w nocy, wreszcie po tak długim czasie znajdzie swoje uzasadnienie. Pory czuwania wypełni troska o wielce praktycznym znaczeniu. Niezmiennie pozostaję wdzięczna za przespane noce ósmego miesiąca, wymodlone zawzięcie i niezwykle skutecznie. Przypomniałam sobie z radością, że w nocy się śpi, a potem jest rano.

Ostatnio jednak lampa uliczna z wioski oświetla przewijak, łóżeczko, ubranka i jeszcze na nich pewien nieład. Okno dachowe zaś opowiada niezwykłe historie. Na przykład całe zachodzi śniegiem, który jak kołdra puchowa okrywa to prawie gotowe gniazdo. Potem topnieje i zamarza znowu.

Miałam bowiem zamiar uszyć firanki. Kupione materiały, obszycia i falbany, ale zadanie już niewykonalne. Nie udało mi się zdobyć żadnego zmysłu męskiego dla idei zakupienia karniszy. Więc firanki czekają na drążki. A mi dobrze radzący mówią, uważaj, czego nie zrobisz teraz, już nie zrobisz wcale. Nie wiem, czy znak to, by do trumny się kłaść, gdy Plus do kołyski, ale uczę się, że chyba to nieporozumienie grube. Chciałabym sie pod tą kołderką z puchu zaszyć, by mi już nikt nie doradzał.

I gdy w noc otwieram oczy i patrzę, co robi lampa, widzę te koronki fantayzjne zamrożonych ściegów śniegu. I jakież one cienie rzucają na ścianę, czyniąc dla mnie Wersal i Pałac Królewski.

I myślę sobie, że On wie wszystko, i mękę drogi niepokonanej do firanek też widział. I że nie patrzy na mnie przez pryzmat tego, "ile jej się udało" i "jaka ona zaradna" (choć bardziej pewne, że co życzliwsi powiedzą, że ciągle jeszcze nie). I teraz na okna kładzie mi takie z najpiękniejszego sukna. I razem sobie w nocy patrzymy.