słowa i inne zwierzęta domowe

Mieszkam w domu ze słowami.

Słowa to bardzo łatwe w utrzymaniu zwierzęta domowe. Nie są jak pies, co powali cię serdecznością w drzwiach, a potem będzie patrzył, jak zjadasz drugie danie, coraz głośniej przełykając ślinę, im bliżej ostatniego kawałka kotleta. I nie odstąpi cię na krok.

Słowa, jeśli sprawiają kłopot, to taki, że trzeba coś z nimi zrobić akurat wtedy, gdy w kolizji inne zajęcia. Jak teraz. Gotuje się woda na kaszę, dzwoni telefon, a one mówią, chcemy pospacerować po białej przestrzeni kartki. Zabierz nas.

Ileż już spalonych czajników. A człowiek nie chce od słów odpocząć. Ale gdzie tam, w nich odpoczywa, otulony nimi jak białą kołderką.

Dear Jacket mówi, nie przyjdę na angielski, odpoczniesz wreszcie ode mnie. Jakby nie wiedziała, że jej obecność w swojej ławce działa na mnie jak kamizelka ratunkowa, gdy się zmieniam nagle w uwielbiającego gadać do ludzi ekstrawertyka. To fajne, ale nie jest moim pierwszym środowiskiem życia.

Nie lubię, gdy inni decydują za mnie, że teraz będę od nich odpoczywać, odpowiadam. W ogóle nie lubię, gdy ktoś wybiera za mnie.