runaway

Podróżowanie codziennie na stację kolejową do pobliskiego miasteczka po odbiór boskiego Andy'ego jest trochę jak rosyjska ruletka. Droga bowiem krajowa i wąska, TIR za TIRem wiezie meble z wielkopolskiego zagłębia meblowego, a pewnie także zabawki z Chin do sklepu po pięć złotych, a nie brakuje i traktorów z licznymi przyczepami, pędzących 20 na godzinę do skupu wymłóconego zboża.

Pobocza brak, są za to głębokie rowy i drzewa, na których zawsze można skończyć dachowanie, gdyby komuś z naprzeciwka przyszło do głowy wyprzedzać na trzeciego. A jednak prowadzę z dziećmi ożywioną konwersację na temat innych uczestników ruchu (często powtarzany termin to "pierdzikółko" - kto oglądał pewną produkcję disney pixar o aucie czerwonym jak nasze, ten zna źródło cytatu).

Boski przybywa o 17:49. To o jakąś godzinę wcześniej, niż bywa widziany po pracy we Wrocławiu, mimo że tam ma do pracy ze cztery kilometry, a stąd - jakieś dziewięćdziesiąt. Wracajmy do miasta, proponuję, nie będziesz musiał wstawać o świcie. Boski kręci głową.

Oglądamy w nocy świetnie zrobiony dokument o Warszawie i jej mieszkańcach. I wtedy mówię: myśmy po prostu tego roku uciekli z domu. My się po prostu z miasta umysłowo już wyprowadziliśmy i nie chcemy mieć z nim nic wspólnego.

Gdyby ktoś szukał, ostatnio widziano nas na wsi.