Więc nie będę się rozpisywać. Grafik biznes łoman powinien zastąpić grafik pracy terapeutycznej, ale na to zarezerwowałam popołudnia i wieczory już od zeszłego roku. Na szczęście baterie doładowane, jest nawet zapał, którego ze świecą szukałam przed wakacjami. I chciałabym się podzielić ze wszystkimi przytłoczonymi rodzicami, co wygrzewają ławeczki pod drzwiami sal ośrodka wczesnej interwencji. Ale dziś przeważała zmiana poranna, czyli same dzieci, i to głęboko upośledzone.
Jedynie dwa zdjęcia wykonane telefonem:
Rozmyślam nad wolontariatem w towarzystwie tych dzieci, w końcu w zakresie sokratejskiej cierpliwości jestem ostatnio miszczynią, a zapału nadmiar.
Też przez jakiś czas chodziłam na rehabilitację z synem. Gdy był malutki (3 msc.) był spokojniutki jak aniołek. Potem (8-9 msc.), w czasie drugiej i trzeciej serii był bardzo nieszczęśliwy, bo wymagano od niego rzeczy wtedy dla niego niemożliwych. Nie powiem, płakałam razem z nim. Później rehabilitacja na szczęście okazała się zbędna.
OdpowiedzUsuńNasz syn nie płacze. Ale ten ośrodek, schowany w podwórku kamienicy, to inny świat. Wszystko można sobie tam przewartościować.
OdpowiedzUsuńMoże powinno się ludzi kierować w ramach szkoleń i treningów. Dyplomy, doktoraty, tytuły - wszystko o kant stołu.
Zostaje tylko miłość, nawet nie słowa, bo z niektórymi dziećmi można się porozumieć tylko przez dotyk i przyłożoną do niego emocję.