egzamin

Zmierzam wcześnie na egzamin Dear Jacket, którego formalności spoczywają na mnie. Bardzo przejęta, bo jak ja zawalę z jakimś punktem, to jej wysiłek będzie na marne. Jest wcześnie, choć dzień zaczął się jeszcze wcześniej i tylko obawa taka, że niedługo dni zaczną przechodzić płynnie jedne w drugie bez żadnej już przerwy na to, co potocznie nazywamy odpoczynkiem nocnym.

Zaopatrzona w piknik, z myślą, żeby punktualnie, wjeżdżam z podporządkowanej prosto pod auto, co z okrutnym piskiem opon bardzo blisko po lewej ratuje nas przed komplikacjami.  W lusterku widzę, że kierowca chce mi coś powiedzieć, bo pędzi za mną. Zatrzymuję naszego złomka i od razu składam rozłożyste przeprosiny, na co pan wykłada mi zasady zdrowego rozsądku i przepisów ruchu drogowego. A ja robię się mała, i mniejsza, i łzy jak grochy z tak starannie nałożonym pudrem płynnym, a potem sypkim, brudzą mi szalik. I bardzo go przepraszam ponownie, ale naprawdę tego wszystkiego jest za dużo, myślę, i jak to możliwe, że NIE WIDZIAŁAM obiektu wielkości samochodu osobowego. Nie wiem.

Dear Jacket leci na egzaminie jak luxtorpeda. Dyskretnie podziwiam cały rok nauki i bardzo angażującej pracy z parami, które zmagają się często z wieloma latami niepłodności. W czasach, gdy dzieci bywają sprawą kłopotliwą, tak wielu ludzi nie może się ich doczekać. I tak często wciska się im, czekającym, najgorszy kit.

Konwertuję pliki w kanał powietrzny i dziesiątki stron testów do koperty zwrotnej do USA. I mam nadzieję, że Dear Jacket właśnie uczyniła kolejny krok od FertilityCare Practitioner Intern do certyfikowanej FCCP.