zbrojenie betonu

Po okazaniu Skakanki, po raz kolejny wysypanej nad wyraz, pani dietetyk, przeprowadzamy badanie warte jednej czwartej średniej krajowej i odbywamy wizytę, która dzięki uprzejmości płynnie przechodzi w noc. Skakanka opłakuje listę produktów w gabinecie, przewraca się nam piramida żywienia do góry nogami, i myślę tylko gorączkowo, gdzie ja to wszystko kupię i jak ja to zniosę do domu.

W aucie następuje ciąg dalszy niepatologicznej żałoby po jajku we wszelkiej postaci, pszenicy i soi, cytrusach, mleku i miodzie, ze wszystkimi początkowymi etapami według Kubler-Ross. Pani doktor się na pewno pomyliła!!!! (wyparcie), Ona jest okropna!!!!!! (złość), Będę jeść chociaż dwa razy w tygodniu (targowanie się), To najgorszy dzień w moim życiu... (depresja). Trzymam się mocno kierownicy z sercem o wadze cięższej niż może unieść obudowa z klatki piersiowej. Nie powiem przecież, że u mnie dokładnie tak samo. Dodatkowo palę świeczkę nad działalnością jakże gospodarczą, gdyż pozostałe na nią trzy godziny kilka razy w tygodniu powinnam przeznaczyć na wizyty w specjalistycznych sklepach, względnie na wsi, polując na ekologiczną zwierzynę typu indyk lub królik. Słyszę, jak mówię "damy radę". I jakiś fragment mnie rzeczywiście w to wierzy.

Na śniadanie, podane już bardziej w stronę restrykcyjnego przepisu, u Skakanki ślady akceptacji, bo zjada w poważnym milczeniu.

Za oknem zbroją beton. Myślę, że też bym chciała. Niech mnie ktoś uzbroi. Nie wynalazłam sposobu, by się szczepić na cierpienie. A za każdym razem, gdy ono przychodzi, bierze w nim udział cały kosmos, a w nim poddany nieważkości okruch. Średnio dwa razy w tygodniu.

Nie daję już rady.