narciarstwo szybkie

W końcu zjeżdżają się wszyscy. Doktor J z Renee opóźnieni chorobami dzieci.

Ośla łączka - to łata śniegu na tle brunatnego, wiosennego pola. Wzdłuż niej przesuwają się talerze wyciągu, jakiś wyraz wiary w to, że jeszcze sezon trwa. Jakoś go tutaj robimy. W warunkach braku publiczności - mamy cały mokrawy stok dla siebie. Uczą się jeździć dzieci, zapewniając pracę instruktorom.

Boski czyni zamach na mnie i umawia mnie na lekcję też. W ostatniej chwili dopiero, jak w filmie Hitchcocka, mówię, że ja nigdy jeszcze w życiu. Wkładają na mnie buty, kask, narty i mimo protestów lekcja się zaczyna.

Jako nauczyciel nie mogłabym nie napisać. Potrzebowałam pięciu lat studiów i jakiejś praktyki, żeby uczyć. Tu góral ze wsi pod Zakopanem, pacholę, co wyszkoliło naszą Skakankę, nie wiadomo skąd wie, jak się obchodzić z garstką paniki. Na siebie wziąć ciężar ucznia, dosłownie wwożąc go wyciągiem na górę, a potem za narty w dół sprowadzać metr za metrem. Aż do ostatniej sztuczki, gdy zjeżdżałam już sama z kijkiem trzymanym za plecami. Po lekcji zapytałam, czy to po to, by mieć wrażenie, że się czegoś trzymam. Otóż właśnie dlatego.

Moja kaskaderska jazda (łącznie z wylądowaniem w siatce poza stokiem, skąd kilku chłopa mnie wyciągało) została wszechstronnie sfilmowana przez Dosię i jej MdM przy pomocy urządzeń przenośnych. Stan zdrowia na drugi dzień, złamany dramatem, nie pozwolił na kontynuację, ale na owych mikrofilmach widać czarno na białym, a nawet w kolorze - że jechałam.