pocoblog

Odwiedzili nas w sobotę A i W. To zawsze wyczekiwane odwiedziny. I jedna z "przypadkowo" odświeżonych znajomości z dawnych szczenięcych lat.

Cieszę się słysząc, że A z oddali dużej czyta wpisy. I takie są zabawne. A przecież rozmawiamy na takie trudne tematy. A przecież nic nie jest proste.

I myślę sobie, czy ja tu nie powinnam nagłówka zrobić z czapką klauna i uprzedzić: tu się trochę wygłupiamy. Bo przecież zawsze przerażały mnie piszące blogi "Płaczące Gitarzystki"*, "Smutne ale Piękne", "Niechciane Królewny", podające zapis swoich "osobistych i subiektywnych myśli, emocji, uczuć, refleksji i przemyśleń". Postanowiłam od początku nigdy nie uprawiać niczego podobnego. Wcale nie dlatego, że dobry kolega z naszej specjalizacji literackiej na studiach powiedział mi kiedyś, zwariowałaś, jeśli myślisz, że kogoś obchodzą twoje przemyślenia. Faktycznie, pisząc trzeba chcieć coś ofiarować, czymś się podzielić, nie zaś zapadać się w sobie. Ale to moje prywatne credo.

Jeśli Czytelnik tu te wszystkie pogodne rzeczy widzi, niech wie, że Autorka walczy. Że za uśmiechami są dramaty, tak jak w życiu każdego. Że okruchy to pokazywanie Tobie i sobie, że dobro się zdarza, trzeba je tylko pozbierać. Niektórzy widzą je łatwiej, inni muszą się kłócić z wcześniejszym doświadczeniem i z ograniczeniami - żeby stało się dostrzegalne.

*autentyczny nick znaleziony w sieci przez Autorkę Wieczornego, przy której uczyłam się, czym jest blogopisanie. Przez pewien czas prowadziła także portal poświęcony blogosferze.