z górki na pazurki

Tak sobie pędziliśmy w sobotę rano w góry, nawet na fejsbuk przejęte w locie zdjęcie przesłałam, że z górki na pazurki. Zatrzymaliśmy się z hukiem na zderzaku czarnego BMW przed nami. Bowiem na drogę wyskoczył piesek. Piesek przeżył. I myśmy się nie spóźnili. Tylko potem Boski Andy wszystkie przerwy wykorzystywał nie na kawę, ale na odginanie, oględziny i konsylia.

Zdążyliśmy co do minuty prawie na Adorację. Bo mówiłam Boskiemu, słuchaj, to obciach, że oni z Warszawy 500 km zdążą na czas, a my nasze 120 to już nie. Staszek P.S. wtargnął z gitarą do maleńkiego kościółka zlany potem i w kolorach jesiennej czerwieni na twarzy, i rzucił tylko przez zaciśnięte zęby: nie wiem, czy mamy czym wracać do Wrocławia. Bowiem gdy jechali na skróty, aby zdążyć i aby nie było obciachu, urwał sobie coś, co spowodowało całkowity spust płynu z chłodnicy. Czym ustanowił nowy przelicznik kilometrówki: ilość litrów wody mineralnej na kilometr drogi.

Oszałamiające okoliczności przyrody chciałam sfotografować (nie było sprzętu), opisać (mgłę schodzącą z gór jakby była żywa - nie było zasięgu), złapać w ręce lub zjeść (ten atawistyczny pęd do zatrzymania chwil, co giną). Nie było też na to czasu, wypełniony został po brzegi wspaniałymi spotkaniami z ludźmi znanymi z Okruchów. A do nocy graliśmy w skarżypytę, znaczy w sabotażystę. Nie było Emki, donoszę z żalem, co miała też przyjechać, ale miała w przeddzień prawdziwy wypadek i czeka na operacje złamanej ręki.

Pozdrawiam zarazem serdecznie Subskrybentów, o których istnieniu nie miałam pojęcia, i Czytelników, którzy ujawnili wielką swą wierność, mimo że ja ciągle o niczym. Choć trochę to niesprawiedliwe, że Wy wiecie, co u mnie, zanim się spotkamy, a ja co u Was to już nie. Może by tak się wziąć za zapiski?