seclusion

Podejrzewam, że gdybym mogła powiedzieć o sobie "I as a writer" (po chwili namysłu myślę, że mogę jak najbardziej, wolność słowa gwarantuje mi prawo wygłaszania różnych tez, a tym bardziej dawania im wiary), w dzień taki jak ten oglądałabym świat przez okno bez cienia żalu. Pod kątem czterdziestu pięciu stopni na ogromne moje biurko padałyby promienie słońca przesiane przez resztki liści na drzewach w ogródku i wystarczyłoby mi do życia otwartego okna. Nawet przy tych oszołamiających osiemnastu stopniach, jak dziś.

Dziś jednak za niejaką nieprzychylność losu poczytuję sobie to zamknięcie, to żaluzjami i brudną szybą od słońca oddzielenie.Wzrok zatrzymuję na kurzu zebranym na meblach, tam gdzie słoneczna smuga prześwietla mój jakże ambiwalentny stosunek do prac domowych.

A przecież mononukleozy nie ma. Skakanka budzi się i wije się w łóżku z bólu głowy, i łzy lecą jak grochy. I wszyscy mówią, że nic, że przejdzie. Uwięzione na wieży z kompletem pędzli, czekamy.