marzyciele

Mamo, a Ty kim chciałaś być?, zapytuje Skakanka przy obiedzie we dwie, bo reszta jeszcze w robocie.

Najpierw anglistką. Nauczycielką i tłumaczką. I jeszcze pisarką. Bo taka prawda, zanim kimkolwiek innym, gdy miałam lat czternaście przyszło mi to do głowy. Bo spisywać angielskie słówka i zdania mogłam zamiast jedzenia, a nad słownikiem przeżywałam zachwyty, jakie inni w Luwrze czy na Broadwayu.

I spełniło Ci się? - Prawie, odpowiadam. Skakanka nabiera kaszę na widelec. A ja bym chciała być weterynarzem. Albo wuefistką. Albo farmerką. Pastuszkiem, znaczy.

Uśmiecham się i Skakanka nie rozumie, dlaczego, a ja nie potrafię dokładnie wytłumaczyć.

Grzybek wieczorem postanawia zacząć pisać. Po prostu. Znosi na stół stosy płyt dvd z mało oglądanymi ze względu na ścisłą reglamentację, za to ulubionymi bajkami. I przepisuje tytuły. Od tyłu do przodu i w odbiciach lustrzanych, choć sporo liter maszeruje za kolejnością.

Chcę się nauczyć pisać. Chcę wiedzieć, co to wszystko znaczy. Pisanie jest bardzo ważne. Nawet żeby przebiec maraton (do którego nasz syn się szykuje), trzeba umieć pisać. I pisze przez godzinę.

Jest tak wiele momentów, gdy życie rodzinne przypomina zagrabianie wody albo zamiatanie piasku. Ale gdy dzieci nas zaskakują, są to chwile zachwytów znacznie przewyższających wertowanie słownika za młodu.