księżniczka z lodu

Już dawno nie widziałam auta tak spektakularnie skutego lodem. Jakby odtajało kilka razy, a potem je mróz zamknął w jednolitą bryłę. Dostanie się do środka celem zapuszczenia silnika zajmuje akurat tę chwilę, co była potrzebna, by bardziej zdążyć. I wszędobylski śnieg za mną wpada. Skrobanie nadaremne. To jedna z tych rzeczy, której się nie przyspieszy. Powoli lód spływa z tylnej szyby, odgarniam rękami skwapliwie, ale wycieraczki odmarzają dopiero przy końcu trasy.

Potrzebny sztab jakiś kryzysowy. Odkręcam kaloryfery w trosce o ciepło domowe. Najlepiej byłoby zgromadzić zapasy i nigdzie więcej niż trzeba nie jeździć, a nawet nie chodzić. Alarmową rolkę papieru w kiosku zdobywam. A że Boski Andy pracuje na czubku wielkiego pasażu handlowego w samym centrum, sms-em upraszam o kupno paru pilnych z rossmanna.

Do domu zjeżdża jako ostatni, po szklance zamarzniętych ulic. Gdy ustaje harmider, zakupy wyciągam. Płyn do demakijażu oczu, co opatrzyłam opisem "najtańszy", wydaje się inny jakiś i bardziej ekskluzywny, bo dwukolorowy. I czytam, że do tuszu wodoodpornego. Refleksja mnie nachodzi, że w istocie rzeczy, przy skłonności obecnej do pocenia się oczu (mimo niskich temperatur), powinnam używać czegoś, co się nie maże. Ale. Usuń to potem człowieku.

Na słuch o reklamacji siatki z rossmanna, Boski wzdraga się mówiąc: "Zostaw mnie. To ochroniarz wybierał". Wiedziałam, że misja będzie trudna.

Z biblioteki Andy przywozi mi książkę. "Księżniczka z lodu". Coś jakby w temacie.