mateusz

Ma dziesięć lat, jak Skakanka. Szczuplutki jasny blondyn z bladą, uśmiechniętą buzią. Przyjeżdża co dzień na innym rowerze. Raz ogromna stara damka kogoś z dorosłych, raz rowerek jak dla pięciolatka. Co chwyci w domu. Nigdy nikt go nie szuka. Nikt nie woła na obiad, ani że już ciemno.

Jest bardzo posłuszny. Nie kłóci się i nie bije o zabawki. Dziś, gdy uderzył go w basenie u sąsiadów Karol, rozpłakał się. Krótko. Potem bardzo pilnował, żeby oczy były suche.

Dowiaduję się, że Mateusz powtarzał pierwszą klasę. Ma dwóch starszych braci, o których powiedział tylko, że są okropni. I dwie młodsze siostry. Nie mówi dużo, a gdy opowiada, jąkanie utrudnia mu szczęśliwe dotarcie do końca zdania. Przy odrobinie cierpliwości jednak się ośmiela. I oczy mu świecą filuternie.

Dziś się nie pojawia, choć zawsze był najpóźniej w południe. Przy obiedzie zastanawiam się na głos, co się mogło stać. Teść, który rano zjawił się u nas z Teściową, informuje mnie, że kręcił tu się taki koło płotu. I że go nie zapraszał, bo to od tamtej rodziny. Nie ma tu nic do szukania. 

Na szczęście przychodzi na popołudniowy basen do sąsiadów. Witamy go owacjami. Gdzie byłeś, czemu nie przyszedłeś? Nie było was na dworze, odpowiada zmieszany. Daję mu ręcznik, żeby się zwinął, zabieram go z nami. Do domu. W drzwiach Teść pyta: A ty gdzie? Jakby on jeden nie wylosował biletu wstępu. Idziemy się przebrać jak co dzień, wyjaśniam. Nogi wytrzyjcie, macie brudne, woła jeszcze za nami. A przecież wymoczone w chlorze.

Jak bardzo się mylisz. Tato. Nie można powiedzieć żadnemu dziecku: CIEBIE TU NIE CHCEMY.