groźba eksmisji

A jednak zaczynam podejrzewać jakiś spisek. Najwyraźniej, choć w tajemnicy tylko to mówię, nasze mieszkanie podjęło zamiar pozbycia się nas z domu.

Jesteśmy bowiem świadkami najdziwniejszych wypadków. Pranie całe wysypało się z łazienki, i chodzi po przedpokoju; majtki na butach, koszule prawie w toalecie, skarpety - wszędzie, gdzie dotruchtają, gdy nie patrzymy. Żeby przejść od wejścia do pokoju, nogi do góry trzeba zadzierać jak bocian, a i wtedy nie wiadomo, czy się nie wdepnie. Najgorzej w nocy; w nocy, wybrawszy się do toalety, można nie ujść z życiem. A nawet i we śnie nie jest się bezpiecznym: suszarka z praniem pokonuje ostatni metr od naszego łóżka i nieraz, gdy otwieram oczy, jakby zamierała w niecnej intencji.

Podobnie szafy. Atakują nas, wypluwając odzież w najmniej spodziewanych momentach. To już nie jest zwykłe utrudnianie życia, to jawna agresja. Nie wspominając o śmieciach (kubeł zawsze ma menisk wypukły i cokolwiek się do niego nie wrzuci, wypada z powrotem), łyżwach  (jeżdżą po przedpokoju, ścigając się z praniem) i obuwiu. Buty po prostu okupują drzwi, jestem pewna, że kiedyś nie damy rady wejść do mieszkania.

I wtedy pomoc społeczna przygarnie nas pod skrzydła i zafunduje śliczny domeczek z ogródkiem.