ommmm

Do bawarki wsypuję kulkę, co wygląda jak przestrzenny model molekuły - a podobno to tylko cukier. Na opakowaniu niebieski Kriszna rozmawia z zielonym Hanumanem, choć możliwe, że coś mi się pokręciło i to Wisznu z Shivą, o ile nie są tą samą osobą i jestem w jeszcze większym błędzie. Za nimi kopuła świątyni taka jak na zdjęciach z Indii w sobotę Mero pokazywała. Mero jest - obok mojej uczennicy, która właśnie przejechała na rowerze całą Nową Zelandię w dwa miesiące - najodważniejszym znanym mi obieżyświatem.

Powie ktoś: co za sztuka do Indii na kurs jogi czy gotowania wyskoczyć? A ja odpowiem: a wziąć córkę lat siedem i dwie siostry, i w damskim składzie koleją drugiej klasy (co jedzie przez wodę po torach ustawionych na przęsłach tak wąskich i bez barierek, że z drzwi wpada się wprost do wody), tramwajami wodnymi i autobusem MPK przez pół kraju przejechać - nie kwalifikuje się na co najmniej dwa i pół orderu?

Boski widząc nasze podróżniczki kąpiące świątynnego słonia, a także wnętrza mało trzygwiazdkowe (nie licząc tych gwiazdek co przezierają przez dziury w suficie), święte krowy zjadające śmieci na ulicach miasteczek oraz motorynki pędzące po pustyni - a na jednej z nich Mero w chuście jak Szherezada - sugeruje rodzinie rzeczonej, że powinna ją za nogę do stołu w kuchni przywiązać.

Nie wiem, jak rokuje to mojemu rozwojowi podróżnictwa - czarno to widzę.