niezbędnik

Skakankę na obóz skautowski pakuję. W tym czasie boski po drodze kupuje jej suchy prowiant jak na wojnę w systemie okopowym.

Zaczynam późno, bo późno podjęta decyzja, że rekonwalescentka dziś jeszcze na antybiotyku jest w stanie jechać. Ale dwie koleżanki pojadą tylko z nią, co jednak stanowi jakąś presję, i przechyla szalę na tak.

Jeszcze nigdy w życiu nie spakowałam tak małego plecaka na żaden wyjazd. Gdyby jakaś przemiła drużynowa zrobiła mi listę przed, może w końcu zdarzyłby się cud samoograniczenia w kwestii rzeczy uznawanych przeze mnie za niezbędne. Przypominam sobie zeszłoroczne wakacje na wsi, gdzie zabraliśmy całe nasze mieszkanie, a to, co nie zmieściło się w aucie, boski Andy i ja na zmianę dowoziliśmy pociągiem przy okazji wypadów do miasta i z powrotem na wieś.

Jeszcze doprasuję mundur. Skakanka mówi, nie pakuj mi mamo jaśka, bo ostatnio reklamówka z nim się zgubiła i trzeba było długo szukać w autokarze. Szukając peselu córki do zgód i zaświadczeń znajduję zaległe i niedostarczone do ZUS-u L4 na dziecko. Podejrzewam, że przeterminowane i zastanawiam się, ile miałam dni na dowóz do w.w. placówki.

Tak wiele rzeczy w moim życiu jest niedoszłych, że powstałoby z nich ponadwymiarowe CV.