pełny sukces

Mamo, pójdziemy do kina?

Nauczona, że warto się zapytać w podobnej sytuacji, dlaczego właściwie 'nie'?, odpowiadam: no pewnie. Bo ferie, bo choroba, która trochę izoluje, bo warsztat nasz pracy rozłożony i Skakanka ramię w ramię ze mną robi swoje własne projekty.

Więc mówię, no pewnie, choć bezpieczniej byłoby już nic do napiętego grafiku nie dokładać, i obmyślam misterny plan, jak Jason Bourne gdy podjął swą krucjatę, gdzie A zazębia się z B, a B z C. Bo przed kinem można zostawić auto na myjni, rzeczy w pralni, i jeszcze parę kwestii zlecić w punkcie usługowym.

Płynnie przechodzimy od A do C i spokojnie udajemy się do sali kinowej pasażu handlowego, z wykupionym pół godziny wcześniej biletem. Idziemy dziarskim krokiem podskakując nieco. I wtedy przypominam sobie, że na gazie została zupa.
Dzwonię do boskiego Andy'ego. Boski Andy wsiada na rower i jedzie. Pod dom dostaje się, ale nie ma kluczy. Przyjeżdża do kina. Ja o tym niestety nie wiem, gdyż zgodnie z zasadami savoir vivre'u ściszyłam telefon. W końcu dzwonię, Andy wchodzi na salę kinową, klucze przejmuje i jedzie do rzeczywiście gotującej się zupy, oraz z powrotem do pracy.

Myślę wtedy sobie, to ten historyczny moment, gdy mój Mąż, który nigdy nie krzyczy i żadna sytuacja awaryjna nie zaćmiewa jego trzeźwego myślenia, wreszcie mi wygarnie. Bo klucze odbierał ode mnie z zaciśniętymi zębami.

I wtedy przychodzi sms od Boskiego. "Ale to dobrze, bo miałem 60 minut więcej ruchu". Postanawiam go ubezpieczyć na wypadek kradzieży. Jest to bowiem egzemplarz jedyny w swoim rodzaju.