jasne niebieskie okna

I stoję, zapach tytoniu też już wyszedł razem z panami, mgła pyłu przetwarza mnie i nasz salon na starą fotografię w niskiej rozdzielczości.

Nie wierzę, że już ich nie ma. Starych, nieszczelnych, od sasa do lasa, z kratami zepsutych żaluzji. Od dzisiaj już tylko byłych - okien na świat z naszego living roomu.

Ile te kraty widziały ciężaru urlopów wychowawczych zamkniętych w czterech ścianach. Ile wiedziały macierzyństwa zdanego na siebie, które czyni z młodych ślicznych mam - matki frustratki, samotne wariatki, bo pozbawione wsparcia i odwagi takimi się stają nie z własnej winy i woli. Ale przecież już nigdy więcej. Za mną już kilka lat drogi, która wiedzie do pojęcia, czym kobiecość i macierzyństwo może być w wydaniu premium.

Wśród nadziei na przyszłość, co przeziera przez zupełnie nowe okna, które w końcu da się otworzyć i umyć - widzę też tą, by dzielić się z innymi mamami, co może nadal jeszcze zakratowane - radościami matkowania, potencjałem pozytywnego szaleństwa w relacjach z dziećmi, siłą małżeństwa zbudowanego nie na sprawach dzieci, ale na tym, co łączy ze sobą dorosłych ludzi w pary. Ale też i satysfakcją osobistego rozwoju i podążania za głosem życiowych pasji.

Taki project in progress. I tu Czytelnik nie widzi, ale się uśmiecham. Szeroko.