hipowentylacja

Richard, który zamieszkał u nas wczoraj, w odróżnieniu od reszty nie ma nic do roboty. Pływa i przygląda się. Jakby zapominał, że jest tym gatunkiem, co musi podpłynąć do góry i zaczerpnąć powietrza. Skakanka wrzuca mu robaka w żelu i on nie potrafi go znaleźć. Jak on sobie w życiu poradzi.

Między konkursem ortograficznym a treningiem, gdzie wiozę całą grupkę, muszę Richardowi znaleźć jakiś alternatywny pokarm. Z piskiem opon podjeżdżam. Z tylnego siedzenia czytają, że suplementy, ładne wybarwienie po zjedzeniu i nie brudzi wody.

Kiedy ja to wszystko jeszcze ogarnę, myślę, i czuję, jak kończy mi się powietrze. Jak Richard mam trudność z pamiętaniem o zaczerpnięciu. Kieruję się do biblioteki, co została ostatnią przystanią blogopisania w szkole gdzie trening. Mijam brudny bagażnik, w nim termos i kanapkę. Mogłabym coś a la substytut lunchu, obiadu i kolacji. Ale tnę prosto do wejścia. Można nie mieć tlenu i jedzenia, ale bez pisania człowiek się wykończy.