czy to jawa, czy sen

Godziny wieczorne posłużyły odsypianiu Bezsenności w Wielkim Mieście. W pewnym momencie budzi mnie proces zakładania mi butów na nogi, i nie wiem, czy to drugi już dzień i gdzieś za czymś miałam pobiec, bo przecież ostatnio ciągle. Mimo że wydawało mi się, że byłam urobiona po pachy na wsi. Jak napisała Dosia, była to fikcja. Wiara w to, że to szczyty możliwości.

Z trudem unoszę powieki i widzę, że Mąż obuwa mnie w buty. Jakże firmowe i szykowne. Jak najbardziej do biegania. W maratonach i pół, jak również hobbystycznie wokół bloku. Zapominam, że już od pół roku niczego podobnego nie trenuję, ponieważ mam niejakie problemy z motywacją. Na pewno nie dostanę złotego medalu, ani srebrnego, co bardziej twarzowy, a w takich sytuacjach nie wiadomo, po co się starać. Zwłaszcza że przebiegnięcie całej zimy w specjalistycznej masce z polaru nie pomogło (zawsze można powiedzieć, że mogło być bez tego jeszcze gorzej - kto wie).

Więc nie wiem czemu z butów się cieszę. Co za niesłychana niespodzianka. Mero powiedziała kiedyś, że kupi sobie takie, jak będzie biegać po 10 km trzy razy w tygodniu. I przecież nie lubię biegać. Bieganie jest samotne, nudne, męczące i wszyscy widzą, na co cię stać. Niech biegają silni i zdrowi, długodystansowi, utytułowani, którym brak tylko kwiatka do kapelusza, a nie wszystkiego, co pod kapeluszem bezpośrednio. Ale przecież muszę wypróbować buty, które na nogach zachowują się tak, jakby same biegały.

Kiedy?