widziałem domy o milionach okien

Da się spać tylko dwadzieścia minut przez całą noc.

Da się być tak zmęczonym i tak pełnym smutku, że snu nie ma.

Da się na drugi dzień pracować fizycznie i koncepcyjnie, i przetłumaczyć artykuł na konferencję w Moskwie.

Da się o trzeciej w nocy zobaczyć napaść czterech chłopa na jednego chłopca, otworzyć okno trzeciego piętra i krzyczeć wniebogłosy, że wołamy policję, a w wyobraźni lecieć boso i ratować. To nic, że oni odkrzykują, że są z policji. I że wychodzi na to, iż to obława na złodzieja, co się włamał do starego auta pełnego reklamówek ze śmieciami. Więc odsiecz niepotrzebna.

Nie śpię i myślę, jak w areszcie świt się szarzy i chłopak przez furę śmieci pójdzie siedzieć albogdzieś.  I skąd taki w zimną noc, i czy nie lepiej było mu spać, i ile lat będzie wracał siedzieć za gorsze włamy.

Sen przychodzi o 6:05, przynajmniej tak donoszą ostatnie testy kontrolne budzika. I odchodzi o 6:25, litościwie przed dzwonkiem budzików, żebym zdążyła powyłączać. Żeby nasza biedna rodzina nie dostała zawału serca.

Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalne?