uczta dla zmysłów

Uratował mnie wczoraj deszcz. Dzięki temu, że spadł, pobiegłam pod szkołę ratować Skakankę przed rozpuszczeniem. I w drzwiach wpadłam na Mero, która rzuciła mi porozumiewawcze to do zobaczenia dzisiaj. I wtedy napotkała na bezmiar zdumienia wyrażony w mojej zwisłej szczęce, gdy intelekt na próżno szukał, która to strona w którym notesie uszła mojej uwadze. Mero wyjęła swój stanowczo jeden kalendarz i udzieliła mi koleżeńskiego oświecenia. Wywiadówka. Wypadła dziecku gdzieś z tornistra, więc nie dotarła do zmysłów rodzicielki.

Wątłe i skłonne do melancholii pióro Okruszyny nie podoła opisać dalszego biegu wypadków. Z tradycyjnymi dwiema bitymi godzinami na odbiór drugiego dziecka z drugiej szkoły. I jak to możliwe, że marzy się jeszcze trzecie i czwarte, w trzeciej i czwartej szkole, czemu nie.

Na koniec wybiegam czerwona na twarzy jak Pocahontas, by porównanie wypadło na plus, ze zmysłowym zapachem smażonych kotletów we włosach, któremu nie oparł się nawet Hugo Boss. W sensie perfumowana ogromnie próbka zapachu ze wsi. Nie żeby z chlewni od sąsiedniego gospodarza, lecz z angielskiej fabryki, gdzie latem pracowała sąsiadka. Muszę napisać do producenta, żeby popracowali nad formułą w zderzeniu z kuchnią polską. By była nieco trwalsza.

Zawsze mogę sobie wyobrażać, że świetnie sobie radzę, nie popełniam błędów i nic nie rani wielce nieprzystosowanych moich trybików. I prowadzę skupiony tryb życia w towarzystwie jakże bezpiecznych kolorów i faktur, zupełnie jak ta pani ze zdjęcia EyesWideOpen. Bratku, to dla mnie fotografia roku 2013. Gdybyś znowu pisał konkurs.