samozatrudniona

Spędzając dzień w home office, szatkowany wyjściami w sprawunkach i po dzieci, dotkliwie odczuwam brak koleżanki z pracy. Co tam koleżanki, nie przepadam przecież za paplaniem, za słowotokami w obliczu rzeczy do zrobienia, za przekrzykiwaniem się celem wypowiedzenia własnej kwestii. Niech by to była współpracowniczka, której łokieć chociaż czasem trącałby mój. Cisza zalega nawet w pasmach transmisyjnych radia; nie mając siły porządkować biura, tkwię z robotą pośrodku wszystkiego, pasteli suchych i fiksatywy, worka po prezencie urodzinowym do przedszkola, rzutnika ania do puszczania bajek z prlowskich klisz, drewnianego pięknie rzeźbionego narracjami krzyża z Bułgarii, któremu odpadł haczyk i od siedmiu lat go przykręcam, dziecka szczotki do włosów - w tym czasie, co się zatrzymał w moim home office wraz z nieruchomością wszystkich przedmiotów, w tej ciszy składającej się nade mną jak cherlawy namiot, w parze wzbijającej się z czajnika, którego nie ma komu wyłączyć i zalać herbatę, bez łokcia trącającego o mój łokieć, bez westchnienia, które wtóruje mojemu, gdy rozprostowuję obolałe plecy - tkwię. I coraz mniej znajduję słów, które w ciągle świeżym zdumieniu nad tym, co się stało, mogłabym wypowiedzieć do łokcia, który hipotetycznie trącałby mój. Słowa mi się zużyły.