sisters, borthers

Nie wiem, czy nie powinnam do obiadu dodać stroju ludowego. Nie wiem, czy o naszym gościu można napisać "Pakistańczyk", gdyż to obywatel Wielkiej Brytanii. Z pewnością żyjemy w kraju multikulturalnej nędzy, i gdy odwiedza nas przedstawiciel zakorzeniony w tak odmiennej strefie czasowej, a do tego, powiedzmy sobie szczerze, muzułmanin, tworzy się klimat pewnej sensacji. Tyle już razy miałam do ściany przybić mapę świata, żeby jego środek przestał wypadać we Wrocławiu, a lepiej jeszcze - w Warszawie, gdzie problemy z polskością są mniejsze niż tu, gdzie mamy poniemieckie muzea, uczelnie i szpitale - i nie udało się. Po ostatnich remanentach, za radą Ali McB, zafoliowałam sobie ręcznie mapę Europy i UK, i teraz zdobią drzwi home office, z elegancką ramką z bristolu. Tak, wchodząc i wychodząc mijam nasz stary kontynent, ze wszystkimi powodami do chluby z postępu cywilizacyjnego, z całą nadętą filozofią Greków i Rzymian, którą ulubiony mój Emmanuel Levinas nazwał przecież filozofią wojny, nie dialogu. I gdy tak przechodzę obok powieszonej Europy, środek nadal wypada koło Warszawy, powiedzmy gdzieś w Pruszkowie czy Markach - na pierwszy rzut oka widać. I myślę, jak się mieści w głowie tylu Polakom, że Jezus był Żydem i jadał rękami, a co gorsza, Jego Matka - również. Podejrzewam, że uważają to za dziejową plotkę, gdyż wszyscy wiedzą, że naprawdę w ich żyłach płynęła czysta sarmacka krew, a święty Józef miał zakład stolarski na Woli.

Jemy leczo z cukinii i między jednym a drugim kęsem pytam, jak tam relacje z Hindusami. Bardzo dobre, gdy się z nimi rośnie w jednej dzielnicy podlondyńskiego miasta.

Lubię te momenty, gdy środek świata wypada tam, gdzie stoi drugi człowiek, z całą swoją, jakże metafizyczną, odmiennością.