dzień drugi: may day, may day

Schodząc w stronę chaty górskiej wielkości hotelu, z napisem "restaurace"- ku pokrzepieniu serc, powtarzam sobie w głowie, co mówi Borek: nie porównywać się z nikim, nie porównywać Grzybka z żadnym innym dzieckiem, iść za głosem serca (według tego scenariusza, mieszkam na Karłowicach w domu z ogromnym oknem narożnym, gdzie stoi moje biurko mahoniowe z piórem gęsim, i piszę swoją szóstą powieść - po jednej na każdy rok, a Grzybek ze Skakanką budują inidiański szałas na naszym dzikim ogródku). Wtedy myślę, że pójdę uczyć na pół etatu do podstawówki i wiem, że to rozwiązanie nieprzystające do marzeń, oraz mocno prowizoryczne, ale rozwiąże kłopoty z ZUS-em i feministkami, które nie będą płacić na moją emeryturę tylko dlatego, że mam dziecko specjalnej troski. Z każdym krokiem utwierdzam się w przyjętej prowizorce, i gdy docieramy pod szyld "restaurace" myślę już tylko o frykasach na obiad, którego nie trzeba gotować.

Gdy jesteśmy już po deserze i kawie, ekstremiści dzwonią ze szczytu i słabym głosem proszą o transport kierowców na parking, by mogli wrócić po swoje kobiety i dzieci, lub tylko dzieci. Pada deszcz. George organizuję akcję ratunkową i po godzinie kierowcy ekstremistów opowiadają straszne historie o tym, jak ich dzieci biegają boso po schronisku, a rodzice między sobą szukają choćby jednej suchej skarpetki. Sam wygląd kierowców jest opłakany i zastanawiamy się, objedzeni po sufit, jak bardzo mokre są dzieci, skoro rodzice są przemoczeni błotem do samych kolan.