bike day

Dzień spędzam na rowerze, wcale nie za miastem w celach rekreacyjnych, ale właśnie wzdłuż i w poprzek centrum, gdzie znalezienie miejsca parkingowego dla auta koło południa jest trudniejsze niż zakup czekolady w latach ścisłego kryzysu.

Więc załatwiam po kolei sprawy w punktach mapy kreślonej przez bardzo kiepską wewnętrzną nawigację. Pan w garnitur ubrany przez sieć telefonii cyfrowej bardzo uprzejmie otwiera mi drzwi, gdy rower wprowadzam do salonu i przy oknie stawiam na nóżce, a pani parzy mi kawę, informując o zmianach w opłatach i perspektywach. I już nie czuję się jak biznes woman na szpilce, przecież przyjechałam w bojówkach i obuwiu sportowym; czuję się jak młody, rzutki przedsiębiorca. Można bowiem na moment zapomnieć o realiach, zwłaszcza, gdy takie słońce, i ta prędkość na dużych skrzyżowaniach, gdy na przejściu dla pieszych szerokim łukiem wymijam przechodniów.

Dziś naprawdę pociesznie dla mnie wyglądają kierowcy samochodów, którzy siedzą, a jadą; od biurka siedzącego, do auta, z auta na kanapę i tak całe życie cywilizacja kształtuje posłusznego homo sedens. A ja dziś nie, ja dziś z wiatrem we włosach zapytuję w bibliotece alma mater, a co tam słychać po latach, i pogodnie Grzybka na tylnym siodełku transportuję z przedszkola pod szkołę. It's a perfect day, chciałoby się rzec.

Może po prostu jazda wywołała jakieś nagłe przetkanie kanałów dla neurotransmiterów - endorfiny i te sprawy.