aria na dwie kosiarki

To już dziewiąta rocznica ślubu. Kto by pomyślał, że tak szybko po sobie będą następowały poniedziałki i piątkowe gazety z programem telewizyjnym, które boski kupuje nadal, mimo że telewizor pół roku temu przestał odbierać jakąkolwiek stację.

Nie mając możliwości wyjść na romantyczną kolację, bierzemy, co jest. Boski Andy żółtą, a ja czerwoną - kosiarkę do trawy. Bowiem trawa wyznaczona prostokątem płota zajmuje połać jak pastwisko w średniowiecznym folwarku - znaczy dużo jej, a przecież jeszcze wydzielona część na mały lasek sosnowy, leszczyny, krzaki z porzeczkami, podpórki dla winogron, piaskownicę. Więc jest co mijać i gdzie zawracać, oceniam, że przed zachodem słońca jedna kosiarka z przyczepionym do niej boskim nie upora się z zadaniem.

Potem palimy ognisko i dzieci pieką sobie kolację nad żarem. Stół stawiamy obok sosnowego lasku, na miękkiej wykładzinie z zachwaszczonej acz wystrzyżonej trawy. I mamy zupełnie nową jadalnię, jakże różną od naszego salonu w gierkowskim M. Na ścianie po prawej zachodzi słońce, sufit cały w pastelowych obłokach, na ścianie południowej gęste igliwie na dwa metry osiemdziesiąt, i cisza wokół i przejrzystość taka, jak z wiersza Krzysztofa Kamila, gdy pisał o miłości. Tylko ptaki koncertują na wielkim jesionie.

Człowiek bowiem nie został stworzony do życia w mieście. Jedynie się jakoś od biedy zaadaptował.