czas ucieka

Ze stosu papierów wypada list z uniwesrytetu, w którym zostaję uprzejmie poinformowana, że jednak zakwalifkowałam się na studia podyplomowe w zakresie przygotowania pedagogicznego. Tłustym drukiem podane są koszty i ich rozkład na raty. Trzy i pół tysiąca złotych polskich, sama nie wiem, dużo czy mało.

Nic nie piszą jednak o kosztach ukrytych. Co drugi weekend od rana do wieczora szkolenia się w zakresie zakłada brak życia rodzinnego. Brak gości i pójścia w gości. Brak spotykania się. Brak widzenia się z boskim Andym, który w tygodniu wraca do domu w okolicach dobranocki, a i wtedy czas na rozmowę trzeba wydzierać innym sprawom. To nie jest tak, że skoro "brak" jest czymś, czego nie ma, to się nie kumuluje. Braki ułożą się z czasem w czarną dziurę. Z czarną dziurą można jakoś dociągnąć do emerytury, a nawet obejść jakieś fasadowe złote gody. Dzieci jednak z czarną dziurą będą się rozliczać znacznie dłużej niż ja z rat za studia.

Dokonawszy bilansu zysków i strat, spokojnie zabieram się za szykowanie lekcji dla cudownej dziewczynki z niezwykłą dysleksją. To co, że bez skończonego kursu. Jestem tak bardzo niezapobiegliwa. Mam tylko teraz i tu. Tym bardziej wiem, gdy zapalam znicze.