Najpierw myślę, że może lepiej w wiek emerytalny nie wchodzić w ogóle. Potem obliczam i wychodzi mi, że na brulion i ołówek starczy. A właściwie to zapasy brulionów i ołówków mam takie, że na jesień życia będzie jak znalazł. Widywać mnie będzie wtedy Czytelnik, jak zakutana w kilka płaszczy różnego pochodzenia, z szalikiem zawiniętym jak chustka wokół głowy, a zwłaszcza wrażliwych zatok, przemieszczam się z jednego punktu wydawania zupy do drugiego. Arturo, który właśnie od nas wyszedł mówi, że J, którego dziś widzieliśmy w Gogolinie, dla nas z powrotem uruchomi prowadzoną za czasów studenckich kuchnię dla biednych. Na pewno nie będę się rozpychać łokciami ani awanturować w kolejce, ściskając w kieszeni ogryzek ołówka.
Potem, na cieplejszych i mniej strzeżonych klatkach schodowych zobaczy Czytelnik, jak przycupnięta w kąciku na przedostatnim schodku i w takich rękawiczkach bez palców, dla komfortu pisania, notować będę to i owo. Chyba że Alzheimer, wtedy nie.
Gdy ja puszczam wodze fantazji, nasz rehabilitowany Grzybek, w towarzystwie boskiego Andy'ego, sam pisze list do Świętego Mikołaja, wyprzedzając wszystkich terapeutów, z którymi się widuje. Będę mieć z kim dzielić się brulionami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz