fin de siecle

Skończyły się dobre czasy. Autorka Wieczornego konsekwentnie przemilcza pisanie, a przecież to ona właśnie nauczyła mnie wyjątkowej rezerwy wobec trzykropka i innych nadużyć. I stamtąd też dowiedziałam się, że można pisać o jednym, choćby najmniejszym detalu czy najkrótszym momencie, nie starając się streścić w jednym zdaniu całego życiorysu. Więc zaczytywałam się z podziwem, mimo że nigdy sama nie spróbowałam poddać się takiej ascezie. Bo to były teksty o zatrzymaniu, mistrzowsko podane, choć autorka zwykła mawiać, że o niczym.

Więc tego niczego mi brak w sieci. Patrzę na kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu na blog roku, i widzę, że tym razem kategorię literacką zagarnęła choroba dwubiegunowa i pokrewne (wśród jurorów zaś, o zgrozo, sama Grochola). Nie widać pisania dla czytelników, dyskretnego dialogu, prostej elegancji, zabawy konwencją  - lub, co bardziej możliwe, jeśli takie teksty wśród uczestników są, giną gdzieś w natłoku "ja" wykrzyczanego. Z wykrzyknikami i trzykropkiem. I pamiętam, jak Brzytwin powiedział w dzień, kiedy zwycięsko obroniliśmy magisterium na alma mater, że świat nie ma ochoty wirować wokół ego grafomianiaków. Do dziś rozpamiętuję i z trudem się uczę.

Choć nauczycielka zwięzłości nieodmiennie od pisania strajkuje.