sama w domu

Nietrudno się domyślić biegu wydarzeń, gdy raz na pół roku zdarza mi się mieć tłumaczenie na cito. Boski Andy upłynnia się z dziećmi, choć niejednokrotnie protestuję, że przecież praca na zlecenie to nie choroba zakaźna i miło jest czuć obecność czyjąś w pokoju obok.

Więc dziś wracam ze szkoły, gdzie na zajęciach z dokumentów unijnych przeżyliśmy chwile grozy, gdy pani prof zagroziła, że nikt nie ujdzie z życiem, dopóki nie będzie umiał wysmażyć komunikatu o petycji do Parlamentu Europejskiego. W ramach zadośćuczynienia za nieobecność w sobotnie przedpołudnie smażę kotlety schabowe, którymi będę pachnieć jeszcze długo i to jest także część praktyk pokutnych. Następnie boski Andy prosi o zapakowanie narybku i rusza do George'a i Georgiany, posiedzieć im trochę na głowie.

I żal mi duszę ściska. Wyobrażam sobie opływowy dizajn ekspresu do kawy i jak Georgiana nalewa do takiej małej porcelany, i kanapę wygodną, i przestrzeń życiową, jak również ciekawe konwersacje. I sobie instant zalewam wrzątkiem i też pachnie kawą. I trzymam się stołu, obiecując sobie, że w czasie na pracę nie zrobię wpisu na blog oraz nie będę jeść marcepanowych czekoladek. Potem obniżam własne standardy i mówię, że zrobię tylko jeden wpis na blog i zjem tylko jedną czekoladkę. I będzie mi śpiewał Sting, i słowa będą sunąć po stronie jak żaglówki, i tłumaczenie pójdzie jak po marcepanie. Maśle, chciałam powiedzieć.