ostatki

Opaleni wygospodarowali kawałek parkietu i miły kącik spozywczy z rodową porcelaną, w nurcie antyrestauracyjnego slow foodu, jak czytam w wysokich obcasach. Pomimo zgromadzonej przeze mnie muzycznej rąbanki, przy której z dziećmi zwyczajowo odbywamy aerobik, a następnie wojnę na poduszki, kącik spozywczy cieszy się większym powodzeniem niz parkiet, na którym głównie boski Andy i ja celem zainspirowania reszty. Zadne zbiorowe sursum corda nie ma jednak miejsca i tak w walentynki dość dobrze prosperuje salon polityczny (wybory prezydenckie) tudziez rozmowa o ostatnich sukcesach, jak zagaja George. Więc poniewaz to dzień przed poniedziałkiem, zestresowani menedzerowie, audytorzy i prezesi small biznesu prognozują oraz wyrazają obawy i radości na zawodowej ściezce. Wtedy rozlega się Jak anioła głos rodzimego bojzbendu i nagle odzywa się obecny w tym gronie inzynierów i menedzerów lekarz, nasz doktor Kildare, pogodny i wolny od menedzerskiego stresu. Ta piosenka mi się tak smutno kojarzy. Wszyscy spoglądają pytająco, bo fakt, tekst moze napełnić rozpaczą z powodów logiczno-stylistycznych, ale skądinąd, to taka wesoła przyśpiewka. Kiedyś bowiem miałem wezwanie do reanimacji beznadziejnego przypadku. Facet w barze koło pegieeru był juz dosyć moco niezywy, ale gdybyśmy nie reanimowali, toby nas miesjcowi zlinczowali. Więc reanimowaliśmy z całych sił, i wtedy zagrało Jak anioła głos. To jego zona dzwoniła na komórkę.