w drodze na sanki

Odzwyczaiłam się od przemieszczania, ktore kojarzy się przecież z latem. A jednak udaje mi się spakowac nadzwyczaj rozsadną ilość bagażu i, zdumiona własną powsciągliwoscią, jadę z rodzina sto kilometrow na sanki. Pewnym niepokojem napelnia mnie tylko mysl, ze poza El Macho z rodzina oraz D. i M., ktorzy, miejmy nadzieję, uporali sie z wakacyjnymi amputacjami kończyn dzieci, czeka tam na nas znowu swieta Kummernis Wilgefortis. I nim zasiądziemy do obiadu w refektarzu, trzeba bedzie z nią stanac oko w oko, gdzie w odzieży karnawalowej, niczym styczniowa jeszcze wyprzedaż, ze smutkiem zajmuje miejsce na przedwojennym krucyfiksie.