passive resistance

Pięć faz umierania nazwała doktor Kubler-Ross, specjalistka od geriatrii, jak pamiętam ze studiów, ale termin znany mi był juz wcześniej. Wiele bowiem wydarzeń w zyciu człowieka umieranie łudząco przypomina. Czasami jakiś bad news, ktory rozwieje nadzieje na których budowało się przyszłość (niektórym wystarczy na przykład test na inteligencję), jakieś spektakularne rozstanie czy inny zawód - tak, pamiętam z czasów studenckich objeżdzanie Wrocławia tramwajem na zajęcia i z powrotem w takt pięciu etapów umierania: zaprzeczania (to niemozliwe!), gniewu (wszystko wasza wina), negocjacji (a moze jak w czymś ustąpię, to jednak nie umrę), depresji (nic nie ma sensu, bo umieram) i w końcu akceptacji (umieram, ale rzeczy mają sens). Nie, zebym tu wykład chciała państwu z dziedziny, którą słabo znam. Pamiętam tylko z własnych podrózy tramwajem, ze fazy umierania przeplatają się w rytmie tygodniowym i dziennym, i ze jest to wysiłek, którego z zewnątrz nikt nie zobaczy, chyba ze moze trochę człowiek zbladnie albo nie dostrzeze całkiej jawnej plamy na płaszczu, czy swoich brudnych butów. Więc przeciez diagnoza nic w moich uczuciach dla Grzybka nie zmienia, ale byłoby fałszem powiedzieć, ze wokół tego uczucia wszystko się nie kotłuje. Gniew tez, gniew na cały świat, kulturę konsumpcyjną, eugenikę i syte zycie ubermenschen.