bezwarunkowa kapitulacja

Gdy przebrnąwszy przez dłużne papiery wartościowe, przechodzę do funduszu hedgingowego, opuszcza mnie wszelka nadzieja na zdanie egzaminu. Bo to dopiero jedna czwarta materiału. Sypianie po cztery godziny z powodu nadrabiania zaległości w pracy także robi swoje i w ten sposób zawiłe tematy biznesu, z generalnie obcych mojej umysłowości, stają się całkowicie nieprzyswajalne, jak magnez w tabletkach.

W ten oto sposób, właśnie pięć minut temu, podejmuję dojrzałą decyzję, że egzaminu nie będę zdawać. Taki przypływ determinacji, na koniec dnia, w którym podpisywałam jakieś wielce przygnębiające dokumenty przed zabiegiem usuwania trzeciego migdała u Grzybka (że upoważniam męża do odbioru rzeczy, gdyby zabieg w poniedziałek zakończył się zgonem - układa te papiery zapewne skończony idiota, który nigdy, przenigdy nie miał nawet jednej czwartej własnego dziecka).

Więc po dwóch godzinach żmudnych acz koniecznych konsultacji, po nieudanej próbie zaśnięcia na minut dwadzieścia przed dobrancką, postanawiam ukatrupić prymusa, który nie zdołał się przygotować do testu. Zdam w drugim, trzecim terminie, na Wielkanoc, na Dzień Dziecka - nie wiem. Nie w sobotę, gdyż dłuższe niespanie grozi śmiercią lub kalectwem, co w kontekście jazdy autem w tym stanie nabiera całkiem realnego sensu.

I zapraszam na pogrzeb prymusa. Prymus przez całe swoje życie nigdy, przenigdy nie zawalił żadnego egzaminu i wszystkie zdawał w pierwszych możliwych terminach, często bezkonkurencyjnie. Można przysyłać kwiaty i znicze. Niech żyje wolność!