wybieg

W niedzielny poranek można zweryfikować pojęcie "człowieka pracującego". Gdy notariusze, prezesi i manicurzystki śpią, wózkarze-złomiarze już na najwyższych obrotach. Mijam tych, co dopiero z worami śmieci do sortowania, i tych, co już mocują swe zdobycze do pojazdów transportowych.

I zastanawiam się, czy biegnę za wcześnie, czy za późno, skoro poza świeżo wyglądającymi wózkarzami jedynie ludzkość spacerująca z psami. Na szczęście tych wyprzedzam.*

Wtedy w końcu pojawiają się ci, co wyprzedzają mnie. Na przykład jeden biegacz, co ma ze trzy metry wzrostu. Gdy wymija mnie z lewej, powstały pęd powietrza omal nie zrzuca mnie ze ścieżki. Jego profesjonalny strój znacznie odbiega od mojej welurowej bluzy w kolorze morza w Turcji. A mięsień łydki ma w obwodzie tyle, co ja w pasie. I potem następny, o mniej profesjonalnym wyglądzie, także pozostawia za sobą kurz i mój spokojny trucht.

Daję się wyprzedzać, w sumie nie mam wyjścia, ale myślę, że przecież zapracowali sobie na te sukcesy. I potrzebują ich bardziej niż ja. Taka męska natura, że raczej zdobywa, niż dzieli się przeżyciami.

Jak ja z Wami.

*15 lat temu czytałam książkę Roberta Powella SJ Twoje szczęście jest w tobie. I tam było, że nieodzownie potrzebne do szczęścia jest bieganie (lub inna forma ruchu). I z całej książki zapamiętałam tylko jedno zdanie: "Nie przejmuj się, że na początku będą cię wyprzedzać nawet staruszki z psami."